Sum,
The reason you know, the reason I have told you, hindi naman yun ang issue e. The whole month of April, ang akala ko kasama ako ng aking Tita na pupunta sa malayong lugar. Sa lugar na hindi kita makikita. Ang hirap hirap. So, I had to find way para mapadali lang ang sitwasyon natin and I don’t know kung tama yung ginawa ko. Humanap na lang ako ng paraan para mailayo ang mga sarili natin sa isa’t-isa. Sinabi ko na meron na akong iba. Sinabi ko na naiirita ako sa’yo para lumayo ka na sa akin. Then, that’s it.
I asked for a space to let you realize na hindi lang ako ang mundo mo. To show you na maraming better. That you can be happier than being with me. Para hindi na maging mahirap sa atin kung kailangan ko talagang umalis. And of course, to save myself from pain too.
Akala ko ganun lang kadali, but I found it so hard stopping myself from texting you pero kelangan. I have missed you so much!
All of those times, wala akong ibang maisip aside from the idea na pinipigilan ko itong sarili ko habang siguro ikaw busy spending time with somebody or anybody na alam kong alam mo na ayoko sana. Ang hirap hirap kaso we have to. Pero eto yung alam kong tama. I don’t know and I don’t care na kung selfishness to. Let’s just end up on this. If we’re really meant to be together, wag na lang muna siguro ngayon. Let’s just wait until time tells us na hindi na complicated ang lahat. Na hindi na natin kelangang masaktan at mahirapan ng ganito. Pero kung ayaw talaga ng tadhana, I’ll be glad na lang that once in my life, I had you.
Thank you so much for everything.
No comments:
Post a Comment