Monday, May 8, 2017

Break Na Tayo


Bakit napakadaling bitawan para sa iba ang katagang "break na tayo? "
Ito ay dahil, una, patapon ka lang para sa kanya. Pangalawa, desperado na syang iwan ka at ipagpalit sa iba. Pangatlo, para sa kanya, ang pagmamahalan nyo ay isa lamang laro.

SA LIKOD NG SALITANG "TANGA"


Sabi ng aking guro wala raw taong TANGA. Nagiging tanga lang daw ang isang tao kapag tamad ito. E bakit ganun? Ibinuhos ko naman ang buo kong kasipagan para mahalin s’ya. Ibinigay ko ang mga gusto n’ya pero sa bandang huli nagmukha pa rin akong tanga. Tinapon n’ya ako na parang lata. Nilamon ang kalooban ko saka tinapon nang makuha ang gusto n’ya.
Ito ba ang konsepto ng walang tanga? O kulang pa talaga ang kasipagan na inialay ko nang mahalin ko s’ya kaya hindi nagtagal ang aming pagsasama?




Next BREAK NA TAYO

Go back to Title Page

KABANATA 9


Sum,
The reason you know, the reason I have told you, hindi naman yun ang issue e. The whole month of April, ang akala ko kasama ako ng aking Tita na pupunta sa malayong lugar. Sa lugar na hindi kita makikita. Ang hirap hirap. So, I had to find way para mapadali lang ang sitwasyon natin and I don’t know kung tama yung ginawa ko. Humanap na lang ako ng paraan para mailayo ang mga sarili natin sa isa’t-isa. Sinabi ko na meron na akong iba. Sinabi ko na naiirita ako sa’yo para lumayo ka na sa akin. Then, that’s it.
I asked for a space to let you realize na hindi lang ako ang mundo mo. To show you na maraming better. That you can be happier than being with me. Para hindi na maging mahirap sa atin kung kailangan ko talagang umalis. And of course, to save myself from pain too.
Akala ko ganun lang kadali, but I found it so hard stopping myself from texting you pero kelangan. I have missed you so much!
All of those times, wala akong ibang maisip aside from the idea na pinipigilan ko itong sarili ko habang siguro ikaw busy spending time with somebody or anybody na alam kong alam mo na ayoko sana. Ang hirap hirap kaso we have to. Pero eto yung alam kong tama. I don’t know and I don’t care na kung selfishness to. Let’s just end up on this. If we’re really meant to be together, wag na lang muna siguro ngayon. Let’s just wait until time tells us na hindi na complicated ang lahat. Na hindi na natin kelangang masaktan at mahirapan ng ganito. Pero kung ayaw talaga ng tadhana, I’ll be glad na lang that once in my life, I had you.
Thank you so much for everything.

ANG PAGTATAPOS


Ang pag-ibig ay parang lindol. Hindi mo alam kung kailan tatama at sino ang mga masasaktan. Minsan, ang buong akala natin, tapos na ang pagyanig. Pero kalaunan, magugulat na lang tayo na may aftershock pa pala ito. Yun ang oras na tayo ay magpapanik. Hindi natin alam kung ano pa ang mangyayari sa atin. Hindi tayo nakasisiguro kung ligtas na ba tayo sa kapahamakan o patuloy pa rin tayong masasaktan.
Kadalasan, kasama ng lindol ay ang paghampas ng malalaking alon sa kalupaan mula sa dagat. Maswerte tayo kung nasa mataas tayong lugar at hindi tayo maabot ng tsunami na dala ng pagyanig. Pero kung hindi tayo ganoong kaswerte dahil sa oras na umagos ang tubig ay nasa kapatagan tayo, hindi imposibleng matangay din tayo ng pag-agos. Hindi natin alam kung saan tayo dadalhin nito. Wala tayong ideya kung mabubuhay pa tayo pagkatapos ng dilubyo. Pero isa lang ang siguradong sasapitin natin, masasaktan at masasaktan tayo. Ang kilos natin ang magdidikta kung maisasalba pa natin ang ating sarili at mapanatili itong humihinga. Kung alam natin ang paraan para malagpasan ito, tiyak na makaliligtas tayo. Pero kung tayo ay tulad ng ibang tao na saka lang gustong matutunan ang mga simpleng gagawin sa panahon ng unos, tiyak na magiging huli na ang lahat para sa atin.
Sa pag-ibig, meron din yung paniniwala nating ang lahat ay tapos na. Yun bang tipong akala mo, wala na. Ikaw na naka-move-on na, tiwala ka sa sarili mo na ayaw mo na rin sa kanya. Na wala ka ng pagmamahal na ilalaan sa kanya. Pero sa oras na nakita mo sya, hindi mo pa rin maiwasang matangay ng alon ng kanyang karisma. Doon mo rin mapapatunayan na sa kabila ng sakit na iyong nadama, meron pang pagmamahal na natitira para sa taong tulad niya. Dahil hindi mo naiwasang matangay sa alon dahil sa muling ninyong pagkikita. Sa sarili mo, hindi ka sigurado kung tama ba ang iyong ginagawa na muling ibigin sya. Tulad nga ng tsunami, isa lang ang nakakasiguro ka, sa pagsunod sa kanya, masasaktan at masasaktan ka.
Sa muli naming pagkikita ni Carla, puso ko ay nangangamba na baka matangay ako ng pagmamahal ko para sa kanya.
Naalala ko ang sinabi ni Gabby sa kanyang liham.
Ibigay mo ulit ito (ang iyong pagmamahal) ng buong puso at walang nirereserba para sa sarili. Lagi mong tandaan, ang tunay na nagmamahal ay hindi natatakot masaktan at hindi nangangamba na wala nang matitira sa kanya.  Ang tunay na nagmamahal ay hindi nangangambang masasayang lang ang ibinibigay niya. Ang tunay na nagmamahal kayang ialay ang buong sarili. Ang tunay na nagmamahal ay hindi nag-iisip ng katapusan, kundi walang hanggan ang kanyang hinahangad.
Kayang kong ibigay muli ang buo kong pagmamahal sa sinumang babae na darating sa buhay ko. Kahit si Carla pa ang taong ito. Pero sa pagkakataong ito, hindi ko alam kung kaya ko nang magsimulang muli. Lubos na napagod ang aking puso sa mga nangyari sa akin. Hindi pa ito nakakapaghinga. At lalong hindi pa naghihilom ang mga sugat na natamo nito.
Kung hindi pa kaya ng iyong pusong magsimula, huwag kang mag-alinlangang ito’y ipahinga. Hindi mo naman kailangang magmadali. Baka makagawa ka lang ng malaking pagkakamali kapag ikaw ay magmamadali.
Tama si Gabby, hindi ko dapat madaliin ang lahat. Mas mabuti pa siguro na hayaan ko muna ang aking puso na magpahinga. Kailangan din nito ng quality sleep para makabawi ng lakas. Lakas para muling tumanggap ng anumang mangyayari sa akin sa hinaharap. Lakas para tiisin ang mga hirap at sakit na dadapo sa akin. Lakas para magsaya sa mga tagumpay at saya na aking madadama.
Isa pa, gusto rin lang munang matapos ni Carla ang lahat sa amin. Kaya, hahayaan ko muna kung ano ang mangyayari sa amin sa hinaharap. Hihintayin ko na lang na magseryoso si Tadhana. Sa ngayon, ayaw ko munang sumali sa laro niya.
Pero paano?
Posible ba yun?
Oo, posible yun.  Huwag ka munang maniwalang totoo sya. Para hindi ka masali sa kung anumang trip niya.



#####W AKAS#####



KABANATA 8


May mga taong dumadating sa buhay natin. Meron din yung mga umaalis.
Sa tuwing naririnig ko ang salitang “Goodbye”, palagi kong hinahanap kung nasaan ang kabutihan sa salitang iyon. Saan ko ba matatagpuan ang mabuting bagay sa tuwing may taong nagpapaalam? Meron bang mabuti sa kalungkutang dulot ng paalam? Kung meron man, sana ito ay aking maramdaman.
Isang linggo ang nakalipas matapos ang mga kababalaghang nangyari sa akin. Nang makilala ko ang babae na galing sa ibang daigdig at nang umalis din ito matapos kong maramdaman ang kasiyahan sa piling niya.
Totoo nga ba na may pangalawang daigdig? Pangatlo? Pang-apat? O ilan man ayon sa sinabi ni Gabby? O rason nya lang iyon para hindi ko na sya habulin pa?
Paano ko ipapaliwanag yung katotohanan na walang Gabby sa  bahay na aking pinuntahan na kung saan niya ako inanyayahan? O baka naman ako ay kanyang tinataguan lamang? Bakit naman niya iyon gagawin? Isa pa, ilang ulit din akong nagpabalik-balik sa bahay na iyon, pero wala talaga akong nakitang Gabby sa lugar na iyon.
Kakaiba ang karanasan kong iyon. Pero aaminin ko, iyon ay masaya. Kung nasaan man ang dalagang aking nakilala, sana maging masaya rin sya.
Maniniwala kaya ang aking mga kaklase kapag kinuwento ko ang bagay na iyon sa kanila? Malamang pagkakamalan lang nila akong nasasapian. Kaya wag na lang.
Tatlong araw na lang, pasukan na. Handa na ba akong harapin ang bagong kabanata?
Dapat lang na kayanin mo. Isang boses ang bumulong sa aking isipan. Tinig ng isang babae na nagpapaalala sa akin kay Gabby. Iyon ang naging dahilan ng aking pagngiti.
Bago pa man magsimula ang bagong taon ng aming pag-aaral, naisip kong magliwaliw kahit sandali. Pumunta ako sa aming plaza. Sa aking paglalakad, ako ay nasorpresa sa aking nakita. Babaeng pamilyar ang mukha. Babaeng sa aking pagkaka-akala ay nalimutan ko na. Pero nang masulyapan kong muli ang kanyang mga mata, puso ko ay tumibok na parang natataranta.
Ito na ang pagkakataon na aking kinakatakutan. Ang makitang muli ang babaeng nagdulot ng pagdudugo ng aking puso, si EX.
Mag-isa lang siya. Ang kanyang mukha ay maamong nakapinta. Nilapitan niya ako. Ngumiti sya sa akin na parang walang nangyari sa amin. Hindi ko alam kung ano ang aking gagawin. Hindi ko maideretso ang aking paningin sa kanyang titig.
Nagsimula nanamang maglaro si Tadhana. Pinagtagpo niya muli kaming dalawa.
Para ano?
Para ipamukha niya sa akin na hindi ko kayang kalimutan ang taong minahal ko ng todo?
Ano ang gagawin ko?
“Hi, Sum.” Bati ni EX.
“Hello, Carla.” Sagot ko.
“Kamusta ka na? Alam kong hindi naging maganda yung paghihiwalay natin. Sana naiintindihan mo ako kung bakit ko ginawa iyon.”
Bakit ang bait-bait niya ngayong kami ay nagkita? Isa pa, himala dahil ako’y kinausap niya. Hindi tulad noong bakasyon na ayaw niyang sagutin ang mga tawag ko. Minsan lang siya nagtext at napakasakit pa ng sinabi niya. Bakit ngayon ibang-iba ang ugali niya?
“Uhhmm…” ngumiti ako na nagkukunwaring ayos lang. “Ito…uhmmm…buhay pa naman. Kung iyon talaga ang ang gusto mong mangyari sa atin, wala akong magagawa Carla.”
“Hindi ka naman nagdadamdam niyan?”
“Sinungaling ako kung sasabihin kong hindi. At ang totoo nyan, pakiramdam ko hindi na maaalis yung sakit na pinaramdam mo sa akin.”
Hindi makatingin ng diretso si Carla habang ako ay nagsasalita. “Sorry.” Ang salitang lumabas sa kanyang labi.
“Mas lalong lumalim yung sugat nang makita ko na parang ang dali mo lang akong ipagpalit sa iba.”
“Wala akong minahal na iba.”
“Sinabi mo sana yan dati pa. Baka maniwala pa ako. Hindi ngayong alam ko nang masaya ka na sa iba.”
“Alam kong masakit ang ginawa ko sa iyo at nagawa ko lang iyon para mapadali ang lahat para sa atin. Para hindi na tayo masaktan pa kung ano man mangyayari sa atin.”
“Para mapadali? Sa tingin mo ba naging madali sa akin na hindi mo sinasagot ang tawag ko? Sa tingin mo ba naging madali sa akin noong hilingin mong huwag na akong magtext ako sayo dahil may iba ka na? Iyon ba ang sinasabi mong mapadali? At isa pa, para hindi masaktan? Kung may hindi nasaktan sa atin dito, ikaw yun!”
“Hindi mo lang alam ang aking pinagdaanan.”
“Oo! Hindi ko alam! At mas lalong hindi mo rin alam kung ano ang ginawa mo sa akin!” hindi ko na napigilan ang aking damdamin. Hindi ko na rin napansin na umaagos na ang luha sa aking mata dahil sa sama ng loob.
Walang umimik sa aming dalawa. Pawang tunog ng mga bumabarurot na tricycle at dyip ang naghari sa paligid. Walang tao ang dumadaan sa aming kinatatayuan.
“Pumunta ako dito dahil nagbabakasakali ako na makita ka.” Nagsimulang magsalita si Carla. “Nang malaman kong dumating ka na, hindi ako nagdalawang-isip na tumungo dito para masulyapan ka at ipaliwanag ang lahat.”
“Wala ka nang kailangang ipaliwanag pa.” sambit ng aking bibig. “Nasabi mo na lahat sa akin. Sapat na ang mga  salitang ‘may iba ka na’ para ipaliwanag mo ang lahat. Mula nang malaman ko ang katotohanan na wala ka nang nararamdaman sa akin, pinilit kong kalimutan na ang lahat. Hindi iyon naging madali tulad ng pagkaka-alam mo. Pero kinaya ko. At ngayon,”
Napatigil ako sa aking pagsasalita nang makita ko ang mga mata ni Carla. Tulad ng sa akin, umapaw na rin ang kanyang luha. Hindi ko maintindihan kung ano ang gustong mangyari ng babaeng nanakit sa akin.
Nang hindi na niya makayanan ang bigat na nararamdaman, lumakad nang palayo si Carla. Bakas sa kanya ang kalungkutan na aking nadama noong ako’y kanyang sinaktan. Imbes na galit ang maghari sa akin, awa ang umiral.
Masyado ba akong naging marahas sa pagsasalita sa kanya? Dapat bang pakitaan ko sya ng hindi maganda matapos niya akong ginawang tanga? O masyado lang akong padalos-dalos para husgahan agad ang pagkakamali niya?
Ano na ba ang nangyayari sa akin? Hindi ko maunawaan.
Sa kaninang kinatatayuan ni Carla, isang puting papel ang naiwan. Pinulot ko ito. Binuksan ko ito sa kanyang pagkakatiklop. Isang liham. Liham na muling nagpakirot ng aking puso matapos kong basahin.


READ KABANATA 9

Go Back To Title Page

KABANATA 7


Sum,
Paumanhin kung hindi man ako nakapagpaalam sa iyo ng personal. Ito ay sa ikabubuti na rin nating dalawa. Marahil sa oras na mabasa mo ito, gulong gulo ka sa mga nangyayari. Kung sino nga ba talaga ako. Kung bakit iba na ang nakatira sa bahay na pinagdalhan ko sa iyo. At kung bakit hindi na ako nagpakita sa’yo bago ako bumalik sa mundong aking kinabibilangan.
Lingid sa kaalaman ng mga ordinaryong tao katulad mo, hindi lang ang inyong daigdig ang nag-iisang mundo sa kalawakan, kundi napakarami. Sa bawat daigdig na ito, meron tayong isang katauhan na nabubuhay. Sa aking daigdig at sa iba pa, naroon ka at naroon din ako. Nabubuhay sa ibang katauhan. Marahil ikaw ay simpleng estudyante sa isa. O di kaya naman isang matagumpay na manunulat. Isang siyentesta. Isang artista. O di kaya naman isang pulubi sa tabi.
Dito sa inyong daigdig na kung saan ako nagpunta at nakilala ka, meron pang isang Gabby na nabubuhay sa isang katauhan. Kaya nang ako ay magpunta riyan sa inyong mundo, naging dalawang Gabby ang nabuhay nang ako ay nariyan. Walang nakakaalam sa katotohanan na ito sapagkat ako lang ang nakakagawa ng paglalakbay sa bawat daigdig.
Mahirap paniwalaan ang aking sinasabi. Ang tanging patunay na meron ako ay ang litrato na nakalakip sa liham na ito.

Kinalkal ko ang sobre. Isang larawan ang lumantad. Dalawang tao ang nasa litrato. Si Gabby at isang lalaki na palagi kong nakikita ang mukha sa salamin tuwing ako’y haharap dito. Ako ang kasama ni Gabby. Magka-akbay kaming dalawa na parang magkasintahan. Inalala ko kung kailan nangyari ang nasa litrato. Ni isang alaala, walang sumagi sa isipan ko. Itinuloy ko ang pagbabasa ng liham.

Ngayon siguro ikaw ay nagtatanong kung kailan kinuhanan ang litrato. Ang larawan na nasa harapan mo ay ang aming litrato ng taong pinakamamahal ko sa aming mundo. Hindi mo yan kakambal. Kundi ikaw yan mismo sa aming mundo.
Ang Sum sa aking mundo ay ang taong kumukompleto ng araw ko. S’ya yung lalaking ibibigay ang lahat mapasaya lang ang mahal niyang babae. S’ya yung lalaking handang ialay ang buhay para sa kanyang minamahal. Dahil sa katangian niyang ito, iniwan niya ako ng maaga. Ibinigay niya ang kanyang buhay maligtas lang niya ako sa kapahamakan. Pero mas ninais ko pa na ako ang mawala sapagkat para na rin akong namatay nang iniwan niya ako ng tuluyan. Napakasakit mawala ang taong kumumpleto ng buhay mo. Sinabi ko sa aking sarili na kung pinagmamasdan man niya ako kung nasaan man siya siguradong hindi sya magiging masaya na malungkot ako dahil niligtas nya ang buhay ko. Ayaw kong maramdaman niya iyon kung nasaan man s’ya. Kaya ipinangako ko sa aking sarili na magiging malakas ako para sa kanya. Hindi ko sasayangin ang buhay na iningatan niya para sa akin.
Nagkaroon ako ng pagkakataon na muling makita siya sa inyong daigdig sa katauhan mo. Natuwa ako sapagkat sa unang pagkakataon na kami ay magkakilala, sugatan ang puso niya. Nakita ko syang umiyak na parang batang naagawan ng lollipop. Ako ay naawa at hindi makapaniwala sapagkat ibang-iba ang Sum sa aming mundo kumpara sa inyo. Pero parehas silang handang iaalay ang kanilang buhay para sa taong mahal nila.
Nakita ko ang nakakawiling Sum na hindi nagmimintis na magpatawa sa tuwing kami ay nagkikita. Sa mga salitang binibitawan niya tungkol sa EX niya, hindi ko mapigilan ang humalakhak ng palihim. Ako ay nagtatanong kung ilang kilong ampalaya ba ang kinakain ng Sum na iyon araw-araw sapagkat puro kapaitan sa kanyang nakaraan ang kanyang binibigkas.
Dahil sa malungkot na kalagayan ng Sum sa inyong mundo, nagkaroon din ako ng pagkakataon para buhaying muli sa loob ko ang Sum na aking inibig. Lahat ng ipinayo ko sa iyo ay ang mga salitang nanggaling sa Sum na aking pinakamamahal. Nakakatawa nga lang sapagkat parang sarili mo ang nagpayo sa iyo.
Nagpapasalamat ako at nagkaroon ako ng tsansa na makita at makilala ka. Binuhay mong muli ang diwa ng pinakamamahal kong Sum sa aking kalooban. Gustuhin ko mang manatili sa inyong mundo para makasama ka, pero hindi maari. Tanggap ko na kailanman, hindi na babalik ang Sum sa aming mundo. Kung merong ibang Sum ang nabubuhay, meron din silang kanya-kanyang kapalaran na dapat isakatuparan. Iyon ang hindi ko dapat pakialaman. Kung meron mang Gabby at Sum na nagkatuluyan, magiging lubos ang aking kasiyahan kung ito ay mismo kong masasaksihan.
Sa iyo, Sum na may pusong luhaan sa kasalukuyan, huwag kang mawawalang ng pag-asa. Huwag mong sisihin ang iyong kapalaran sa iyong nararanasan. Walang bagay ang nagdidikta ng kung ano ang mangyayari sa iyo kinabukasan o sa susunod na mga araw. Ano man ang nangyayari sa iyo ay tanggapin mo. Dahil ito ang mga bagay na magtuturo sa iyo kung ano gagawin mo sa hinaharap.
Hindi madali ang magmahal. Yan ang hindi maitatangging katotohanan. Meron at merong pagsubok na magpapadapa sa iyo. Meron din yung mag-uutos ng kunin mo na ang kutsilyo at kitilin mo na ang buhay mo. Pero ano man ang susunod na mangyayari ay desisyon mo. Kung tatayo ka ba o mananatili ka lang na nakadapa. Kung kukunin mo ba talaga ang kutsilyo o huwag mong papansinin ang demonyong bumubulong sa tenga mo.
Tulad nga ng palagi kong sinasabi sa iyo, hindi lang ang taong nanakit sayo ang pwedeng itibok ng iyong puso. Hindi lang iisa ang babae sa mundo. May mga taong karapat-dapat sa pagmamahal na inaalay mo. Hindi mo kasalanan na sayangin ng iba ang iyong pagmamahal. Hindi lang nila alam kung gaano ito kahalaga. Darating din ang panahon na may taong makakakita ng walang hanggan mong pag-ibig. Kung dumating man sana ang panahon na iyon, huwag mo sanang bawasan ang iyong iaalay na pagmamahal. Ibigay mo ulit ito ng buong puso at walang nirereserba para sa sarili. Lagi mong tandaan, ang tunay na nagmamahal ay hindi natatakot masaktan dahil nangangamba na wala nang natira sa kanya. Ang tunay na nagmamahal ay hindi nag-iisip na masasayang lang ang pag-ibig na kanyang ibinibigay. Ang tunay na nagmamahal kayang ialay ang buong sarili. Ang tunay na nagmamahal ay hindi nag-iisip ng katapusan, kundi walang hanggan ang kanyang hinahangad. Kung hindi man ito madama ng minamahal mo, marahil hindi sya ang nararapat pag-alayan mo. Matuto kang magsimula ng panibago. Huwag kang mapagod. Huwag kang sumuko. Dahil sa oras na tumigil ka, lahat ay sinayang mo na.
Kung hindi pa kaya ng iyong pusong magsimula, huwag kang mag-alinlangang ito’y ipahinga. Hindi mo naman kailangang magmadali. Baka makagawa ka lang ng malaking pagkakamali kapag ikaw ay magmamadali.
Hiling ko ang kasiyahan ng iyong kalooban. Sana palagi mong tatandaan na masarap magmahal sa kabila ng kasawiang iyong naranasan.
Sa maikli nating pagsasama, ako ay natuto na tanggapin kung ano ang meron sa akin at kung ano ang mga nawala na sa akin. Sana ito ay natutunan mo rin.
Hanggang sa muli nating pagkikita. Kung papayagan pa ito ng tadhana. Pero malamang, hindi na. At hindi ko na rin ito ipipilit pa.

Nagmamahal,
Gabby

.

READ KABANATA 8

Go Back To Title Page

KABANATA 6


Totoo nga bang may iba pang mundo maliban sa daigdig na ginagalawan natin?
Multiverse? Ano ang depinisyon ng salitang ito? Noon ko lang narinig ang salitang iyon.
Ano ang ibig ipahiwatig ni Gabby sa mga pangungusap na kanyang ibinahagi sa akin?

“Maliban sa mundong ito, meron pang ibang mundo. Pero hindi iyon tulad ng iniisip mo na mundo ng mga engkanto. Mundo rin iyon ng tao. Nandoon ka rin. Nandoon rin ang EX mo.Nandoon rin ang nanay mo. Ang iyong tatay, mga kapatid, kaklase, guro.”

Sa mundo niya naroon din ako, ang aking EX at pati na rin ang mahal ko sa buhay. Maging ang aking mga kaklase at guro. Ano ang ibig sabihin ni Gabby sa mga salitang iyon? Ang mga ito ba ay isang idyoma? Kung ganoon nga, imposible ko nang maintindihan pa ang nais niyang sabihin.

“Maliban sa mundong ito, meron pang ibang mundo.”

Anong mundo ang kanyang tinutukoy? Inalis na niya sa pamimilian ang kinaroroonan ng mga engkanto at binanggit nya na ang mundo iyon ay isa ring lugar kung saan namumuhay ang mga tao.
Pinagalaw ko ng mabilis ang mga  neurons sa utak ko. Pero napatunayan ko, imposible pala ang bagay na iyon sa isang tulad ko. Ang hirap lutasin ng palaisipang binigay sa akin ni Gabby.

“…Nandoon ka rin. Nandoon rin ang EX mo.Nandoon rin ang nanay mo. Ang iyong tatay, mga kapatid, kaklase, guro.”

Ano ang gustong ipahiwatig ng binangit niyang iyon?
Ayoko nang mag-isip! Napaghahalata lang na wala talaga ako nun. Isa lang ang solusyon na naiisip ko… teka lang… wala pala. Pupuntahan ko na lang si Gabby.
Sa aking paglalakad, naisip ko muli ang sinabi ng kaibigan kong dalaga nang hilingin ko sa kanyang ipaintindi niya ang nais niyang iparating sa akin.
“Hindi na kailangan dahil aalis na rin ako.”
Aalis?
Iiwan na niya ako?
Si Gabby lang ang taong nagpasaya at patuloy na nagpapasaya sa akin mula ng iwan ako ng taong nanakit sa puso ko. Siya yung palaging nagsasabi na gumising ako sa katotohanan. Na hindi na muli pang maibabalik ang nakaraan at kailangan kong harapin ang bukas na dadating. Siya ang nagpangiti sa akin sa panahong lumalaylay na ang aking bibig dahil sa kalungkutan. Siya ang muling gumuhit ng bahaghari sa madilim kong daigdig.
Paano kung totoo ngang aalis na sya? Makakaya ko pa bang harapin muli ang bukas na wala ang kaibigang katulad niya?
Ang tulad niya ay hindi lang kaibigan. Sa bawat ginagawa niya para sa akin para ako’y makaahon sa putik ng aking katangahan, lumalalim nang lumalalim ang nararamdaman ko sa kanya. Hindi ko namamalayan sa bawat pagkakataong kami’y magkasama, unti-unti kong napagtatanto na may mga babaeng hindi lang pananakit ang dulot nila sa mga kalalakihan. Kundi may mga babaeng handa ring umalalay sa  mga lalaking talunan sa kabila ng kanilang katangahan. Bihira lang ang katulad niya. Laking pasasalamat ko dahil nakilala ko sya. Ang tanging pangamba sa aking kalooban ay ang mawala ang tulad niya.
Kung hihilinging ko ba na huwag siyang umalis, pagbibigyan ba niya ako? O sasabihin lang niya na, “Sino ka ba para pigilan ako?”
Paano kung ipagtatapat ko ang nararamdaman ko para sa kanya? Meron bang kapangyarihan ang aking mga kataga para panatilihin sya sa tabi ko?
Hindi ko na alam ang aking gagawin. Hindi lang isip ko ang natataranta sa mga susunod na mangyayari. Puso ko rin ay nangangamba na tuluyan na siyang mawala.
Nabiktima nanaman ba ako ni Tadhana? Isinali nanaman ba nya ako sa laro nya? Sinaktan niya ako. Pinakilala niya ang taong gagamot sa puso ko. Tapos aalisin nya muli ang taong ito sa tabi ko?
Ang hirap talagang maging kalaro si Tadhana. Nakasali ka sa laro niya na wala kang  alam. Saka mo lang malalaman kapag nasaktan ka na. Hindi man lang sya nagtanong kung gusto mo bang sumali o hindi.
Sino ba ang mga magulang ni Tadhana? Hindi man lang sya tinuruan ng magandang asal. Nakikialam sa buhay ng may buhay.  Ang hirap pa niyang maging kaibigan. Nagseset siya ng blind date, di man lang nagtanong kung interesado ka. Basta idadala ka lang niya kung saang lugar kayo magkikita. Tapos kapag nagtagpo na kayong dalawa ng taong pinili nya para makilala mo, ibi-brainwash niya yung taong ito. Uutusan niya na paibigin ka. Papaasahin ka sa pagmamahal na walang hanggan. Sa oras na kumagat ka, dun nya na muling uutusan ang taong ito na bitawan ka na.
Kanino ang huling halakhak? Kay Tadhana!
Sadista pala si Tadhana. Tuwang-tuwa kapag may nasasaktang iba.
Paano ba makaiwas sa kanya? Tama ba ang tanong na “PAANO?” Baka naman mas madaling sagutin ang tanong na “KAILAN?”
Kung ganun, ano nga ba ang sagot sa tanong na ito?
KAILAN makakaiwas kay Tadhana?
Sa ngayon, wala pang kasagutan ang pumapasok sa aking isipan. Dahil hanggang ngayon, ako ay kanyang biktima. Ako ay kasalukuyang nakasali sa anumang larong kinakasiya niya.
Sa ilang minutong paglalakad patungo sa bahay nila Gabby, nakarating ako sa harapan nila. Pinindot ko ang doorbell.
Ding! Dong! Ding! Dong!
Kalahating minuto ang aking hinintay bago nagbukas ang pintuan ng kanilang bahay. Humarap sa akin ang isang babaeng hindi naman katandaan. Hindi ko sya nakita noong nagpunta ako rito sa bahay nila Gabby.
“Sino po sila?” tanong ng babae.
“Uhmmm… Ako po si Sum.” Pakilala ko. “Kaibigan po ako ni Gabby. Nandyan po ba siya?”
Lumingon ang mata ng babae  sa kanan. Palatandaan ng nag-iisip. “Gabby?”
“Opo si Gabby po.”
“Baka naman nagkakamali ka iho. Walang Gabby na nakatira dito.” Sabi ng babae.
“Ho?” tinignan ko ang paligid para siguraduhin na ito nga ang bahay ng aking kaibigan na aking pinuntahan kamakailan.
Puting bahay. Malawak na bakuran. Madaming halaman.
Hindi ako nagkakamali. Ito ang bahay na aking pinuntahan noong inanyayahan ako ni Gabby sa lugar na ito.
Muli akong nagsalita, “Dito po ako pumunta kamakailan lang. Dito po nakatira ang aking kaibigan, si Gabby po.”
“Kami ang may-ari ng bahay nito iho at walang Gabby ang nakatira dito.” Sagot ng babae.
“Ho? Pero…” hindi ko na ipinilit pa ang aking nalalaman. Baka pagkamalan lang ako ng babae na magnanakaw. Na ako ay nagkukunwari lang na dito nakatira ang aking kaibigan. Na iyon ang aking modus para makapasok sa kanilang bahay at sila ay pagnakawan. “Ganun po ba. Sige salamat po.”
Ngumiti na lang ang yung babae. Saka pumasok sa kanilang bahay.
Muli kong tinignan ang buong lugar. Walang kaibhan sa pinagdalhan sa akin ni Gabby.
Nakayuko akong naglalakad habang nag-iisip nang mapansin ko ang isang puting sobre sa aking dinadaanan. Pinulot ko ito. Tinignan ko ang harapan. Nanlaki ang aking mga mata sa nakasulat na pangalan.

GABBY





READ KABANATA 7

Go Back To Title Page





KABANATA 3

Denial is a primitive defense mechanism that negates all existing reality to reduce the stress. 
– Dan Brown.

Palagi nating nasasabi ang katagang “tanggapin ang katotohanan.” 
Ang tanong, “Kasi dali lang ba ito ng pagbibilang?” 
Hindi. 
Hindi naman ito tulad ng sweldo mo sa trabaho na ang sarap tanggapin. Lalo na kung may mga bagay na humahadlang sayo para tanggapin ang kasulukuyang kabiguan.
Isang linggo ang nakalipas nang sabihin ko sa aking sarili na mag-move on. Pinilit ko siyang inalis sa aking isipan sa tulong ng mga librong tulad ng 1001 Shocking Science Facts, 1227 QI Facts To Blow Your Socks Off, The Book of General Ignorance at Uncle John’s Bathroom Reader Extraordinary Book of Facts. At imbes na sumakit ang aking puso sa kakaisip kay EX-G, tumaba ang mga laman ng utak ko.
Ang mga librong iyon ang nang-enganyo sa aking piliin ang Science para maging major subject ko sa susunod na pasukan. Nanabik akong pumasok sa eskwela. Nanabik akong ibahagi ang mga kaalamang aking nalaman sa aking mga kaklase.
Ang buong akala ko, hindi na ako masasaktan kapag makita kong muli si EX-G. Pero hindi pala. Muntik ko nang basagin yung gamit kong computer sa Internet Café nang makita ko ang isang litrato sa Newsfeed ng Facebook account ko. Buti na lang may katabi akong dalagang nakakaakit na ngumiti sa akin nang tumayo ako sa kina-uupuan ko at akmang babasagin ko ang monitor ng computer.
Nahiya ako. Nagpalusot na lang ako at sinabing, “Nag-wo-work-out lang ako. Ginagaya ko yung tutorial sa YouTube.”
Pero hindi lumusot yung sinabi ko nang tignan ng dalaga ang monitor ng computer na ginagamit ko.
Lumantad ang litrato ng dalawang tao. Si EX-G at yung bagong lalaki sa buhay niya. Magkadikit ang kanilang pisngi na nagpakuha ng litrato. Konti na lang magdidikit na ang kanilang mga labi. Sa madaling sabi, sweet sila.
(Ahuuuu! Uwaaaa! Ungaaaaa!)
Ngumiti yung katabi kong dalaga matapos niyang makita yung litrato. Saka nagtanong, “Ex mo?”
Tinutukoy nya yung babae sa litrato. Tumango ako para sabihing Oo.
“Ganyan talaga,” sabi niya. “Baka hindi talaga sya ang para sayo. Makaka-move-on ka rin. Sa ngayon, talagang mahirap tanggapin.”
“Bakit ganoon? Ang dali nyang makahanap ng iba?” tanong ko habang pilit na nagpipigil ng luha.
“May mga tao talaga na ginagawang parang trabaho ang pag-ibig.”
“Ano?” tanong ko, nalilito kung anong pinagsasabi ng dalagang nasa harapan ko. Ilang segundo pa lang kaming nagkakausap pero parang ang tagal-tagal na naming magkakilala kung makapagsalita sya.
O baka naman naranasan na rin nya ang nararanasan ko?
Kapag nagsawa o naboboring na sila, nag-reresign sila. Saka hahanap ng iba. Hahanap sila ng bago na kung saan magiging masaya sila. Binabalewala nila yung tiwala ng mga kasama nila sa dati nilang trabaho. Basta makahanap lang ng iba, kinakalimutan na nila ang nabuong samahan. Hindi nila iniisip ang kapakanan ng kompanyang iiwan nila. Yung kompanyang bumuhay sa kanila ng ilang taon. Pero ganyan talaga, tulad sa trabaho, sa pag-ibig may karapatan ang isang tao na umayaw sa relasyon. Makasakit man siya o hindi. Kung hahabulin mo pa sya, magmumukha ka lang tanga.” sabi ng dalaga.
“Nasaktan ka rin ba?” tanong ko sa aking kausap.
“Ilang beses na. Hindi ko na ata mabilang.” Ngumiti siya na parang ayos lang sa kanya ang reyalidad na dinanas niya.
“Eh bakit parang hindi ka malungkot?”
“Kung magiging malungkot ba ako babalik yung taong mahal ko? Kung magiging malungkot ba ako makakahanap ako ng taong permanenteng mangangalaga ng puso ko? At bakit kailangan kong maging malungkot kung yung taong nang-iwan sa akin ay masaya? Kahit masakit, ipakita mo na masaya ka. Maging masaya ka dahil habang maaga pa, nalaman mong tanga ka. Para sa susunod, may alam ka na. Yan ang ideya ng pagkatuto. Kung alam mong mainit yung kaldero dahil napaso ka noong una, sigurado sa pangalawa gagamit ka na ng basahan para di ka na mapaso ulit.”
“Parang napakadaling gawin ng sinasabi mo.”
“Gawin mong madali kahit mahirap. Hindi mo mamamalayan manghihilom na ang iyong sugat.”
Hindi ko na napigilan ang pagdaloy ng aking luha mula sa aking mga mata dahil sa sinabi ng dalaga. Nararamdaman ko yung hapdi ng sariwang sugat ng puso ko. Kumirot ito lalo nang makita ko ang litrato sa Newsfeed ng Facebook account ko.
Nakatitig yung dalaga sa akin. Napansin nya kung saan ako nakatingin. Nang malaman niya ang aking tinatanaw, hinawakan niya ang mouse ng computer na gamit ko. Saka,
 “Kasi naman…” sabi niya at pinindot ang “Log Out” button ng account ko. “Masyado kang fixated sa kanya. Magpakalalaki ka nga.”
Ngumiti siya sa akin. Pinilit kong suklian ang ngiting iyon pero parang kuwit lang ang aking naiguhit sa mukha ko.
Tumayo yung babae. Tumungo sya sa may-ari ng Internet Café. May inabot na pera. Bayad nya ata. Pagkatapos ay bumalik sa pwesto ko.
“Gusto mo bang makalimot?” tanong nung dalaga.
Hindi ako nakakibo. Hindi ko alam ang isasagot ko. Tinanong ko ang aking sarili..
Gusto ko ba talagang kalimutan yung babaeng pinag-alayan ko ng aking buhay? O sadyang totoo ang sinabi ng kausap ko na masyado akong fixated kay EX-G dahilan para magdalawang isip ako sa tanong ng nakakaakit na binibini?
Nang hindi ako umiimik, kinuha ng babae ang kamay ko at hinila palabas ng Café. Hindi ko napigilan na magpatangay sa hila nya. Bastos naman kung itataboy ko sya. Saka napakalambot ng pagkakahawak nya. Ayokong maalis ang pagkakadampi nito sa balat ko.
“Teka lang.” sabi ko at tumigil kami. “San ba tayo pupunta?”
“Ayaw mo bang makalimot?” tanong ng dalaga na noon ko lang napagtanto na hindi ko pa pala alam ang pangalan niya.
“Gusto. Pero ano bang gagawin natin?”
“Basta, sumama ka na lang sa akin.”
“Ha? Ano bang gagawin mo sa akin?”
Napangiti yung dalaga sa tanong ko. “Huwag kang mag-alala, hindi kita gusto. Hindi kita pagsasamantalahan. Ayoko lang nakakakita ng mga taong nagpapakatanga sa pag-ibig.”
“Ang sakit mong magsalita. Ganoon ba talaga ako kapangit para walang magka-gusto sa akin? At hindi ako tanga. Nagmahal lang ako.”
Napahalakhak yung kausap ko. “Nagmahal ka nga ng taong nagmamahal na ng iba ngayon. Tapos ikaw, mahal mo pa sya? Para kang batang kawawa dahil naagawan lang ng lollipop. Kahit dinidilaan na ng iba, gusto mo pa ulit makuha.”
“Ang sakit-sakit mo talagang magsalita. Pwede bang hinay-hinay lang?”
“Denial ka pa kasi. Harapin mo ang katotohanan. Ano ba ang meron sa taong nanakit sayo at hindi mo makalimutan kahit binubuhusan ka na ng ipot sa ulo mo?”
Naalala ko yung mga oras na magkasama kami ni EX-G. Yung mga pagkakataon na sabay kaming tumatawa. Yung mga minutong hawak namin ang kamay ng isa’t-isa. At yung mga segundong pinaparamdam niya yung init ng yakap niya sa tuwing maghihiwalay na kami pauwi galing eskwela.
Napahagulgol ako. (Ahuuuuu! Uwaaaaa! Ungaaaaa!)
“Ano ba yan!” sigaw ng dalaga. “Para kang bakla! Nakakainis panoorin ang katulad mo. Dyan ka na nga! Magpakalunod ka sa luha mo. ” tumalikod na sya at naglakad palayo.
“Teka lang!” pakiusap ko. Hinabol ko yung dalaga. “Pasensya na. Hindi ko lang mapigilan ang aking kalungkutan. Mahal na mahal ko kasi sya.”
“Alam mo, nakakarindi sa tenga yang sinasabi mo. ‘Mahal mo siya…mahal mo siya…mahal mo siya.’ E may mahal na nga siyang iba di ba? Gusto mo bang maging sardinas at makipagsiksikan sa puso niya?”
“Oo tama na. Tanga na ako. Ayoko nang maging ganito. Gusto ko na syang makalimutan.”
“Ganyan! Ganyan dapat. Kailangan pa kasing ipamukha sayong tanga ka bago mo ma-realize.”
“Di na ako magpapakatanga.”
“Sure ka?” nangingiting nagtanong yung dalaga.
“Oo.”
“Kahit makita mong sweet sila?”
“Oo.”
“E paano kung balikan ka?”
“Ayoko na.”
“Talaga? Kahit puntahan ka pa nya dito?”
“Imposible naman syang pumunta dito.”
Tumawa yung dalaga. “Sumunod ka na nga lang sa akin.”
“Saan tayo pupunta?”
“Basta! Ipapakita ko sayo kung ano ang tinatawag nilang kalayaan.”




READ KABANATA 4

Go Back To Title Page

KABANATA 4

Kalayaan.
Yan ang salitang ipinaglaban ng ating mga ninuno sa higit na tatlong siglo sa kamay ng mga Kastila at ilang dekada naman laban sa mga Hapones at mga Amerikano.
Hindi man ako nabuhay sa mga panahong nakagapos ang ating bansa sa bakal na kadena ng mga banyaga, ramdam ko ang hirap ng nalilimitahan ang bawat kilos at galaw. Dama ko rin ang sakit dahil sa pakiramdam ng hindi makausad sa aking pupuntahan dahil sa higpit ng pagkakatali ko sa nakaraan.
Sa bawat hakbang na aking ibinibitaw, katumbas nito ang lalong paghigpit ng tali sa aking leeg na siyang nagpapahirap sa aking buhay.
Kailan ko ba muling mararamdaman ang pagluwag o ang tuluyang pagkatanggal ng lubid sa leeg ko? Yung tipong wala nang pumipigil sa bawat kilos ko o sa bawat  tapak ko. Yung tipong hindi ko na iniisip na may hihila sa akin pabalik sa aking pinanggalingan sa tuwing maaabot ko ang hangganan ng tali na nakapalibot sa aking leeg. Nakalimutan ko na rin ang pakiramdam ng malaya kong nagagawa ang aking gusto.
Ano na nga ba ulit ang pakiramdam ng walang humihila sayo sa tuwing lalayo ka sa paglalakad mo patungo sa pupuntahan mo?
Kailan ba aamo ang walang pusong nakaraan at magsasabi sa akin ng mga katagang, “Malaya ka na.”
O hindi na dapat ako umasang darating pa ang pagkakataon na iyon?
Naghihintay lang ba ako na mabulok kasama ng aking nakaraan? O may isang taong galing sa kasalukuyan na magpapadama muli sa akin ng kalayaan?
Ano na nga ba muli ang kalayaan?
Paano ito matatamo ng taong nakagapos at naging sunud-sunuran sa mga bagay na nakalipas na?
Kailan ito maibibigay sa taong durog na ang puso?
Inaanyayahan ako ng dalaga na sumama sa kanya. Kung saan man kami pupunta, wala akong ideya. Ipinangako niya na mararamdaman ko muli ang kalayaan kaya ako ay sumunod sa bawat hakbang na tinatahak niya patungo sa lugar na hindi ko alam kung saan.
“Halatang mahal na mahal mo talaga sya.” bigkas ng dalaga na mula noong una kaming magkita at ngayong ilang oras na kaming magkasama, hindi ko pa alam ang pangalan niya.
“Sobra. Sya na ang buhay ko.” sagot ko.
Tumawa siya ng malakas. “At ngayong may mahal na siyang iba, parang patay ka na?” tanong ng estranghera na nagpipigil ng tawa.
“Pakiramdam ko ay isa na akong ligaw na kaluluwa.” banggit ko.
Sandaling tumigil yung dalaga sa paglalakad. “Ha? Multo ka na? Pero umaga pa lang, nagpapakita ka na?”
“Hindi ka rin palabiro no?” parinig ko sa kanya.
Kumindat yung aking sinabihan. “Masyado ka kasing seryoso. Masyado mong kinakawawa yang sarili mo dahil lang iniwan ka ng isang tao. Hindi ka makakalimot hangga’t may nararamdaman ka pang sakit.”
“Paano ba kasi matanggal agad ang sakit? Ikaw ba nagagawa mong alisin ang pagmamahal mo sa taong halos siya na ang kumumpleto sa buhay mo ng ganoong kadali lang?”
“Ha? Taong kumumpleto sa buhay ko? Paano mo masasabing sila ang magiging basehan ng iyong pagiging kumpleto kung iniwan ka nila? Hindi sila kumukumpleto sa akin. Kundi yung mga alaalang aming ginawa. Yun ang mga nagpapasaya sa akin. Yun din ang nananakit sa aking damdamin. Pero bakit ko naman iisipin yung mga minutong aming pinagsamahan kung gusto ko rin lang masaktan? Sumali na lang sana ako sa UFC para maramdaman ko kung paano maging duguan. Pero ayoko. Gusto kong maging masaya. Lahat tayo gustong maging masaya. Kailangan lang nating hintayin yung taong magpapasaya sa atin ng permanente. Yung hindi na aalis. Merong taong nakatakda para pangitiin ka sa bawat paggising mo sa umaga. Kaya huwag kang mawalan ng pag-asa. Higit pa sa isang milyong babae ang naghihintay din ng taong makakasama nila.”
“At isa ka na rin sa kanila?” tanong ko.
“Ha? May pinupunto ka?” seryosong tanong ng aking kasama.
Namula ang aking mga pisngi. Hindi ako makatingin ng diretso sa kanyang mata. Bakit ko ba natanong iyon?
“A-a-ah! W-wala! Wala! Gusto ko lang sanang tanungin kung meron kang kasintahan.”
Lagot. Hindi ko napigil ang aking bibig. Hindi iyon ang gusto kong sabihin. Bigla na lang lumabas ito sa aking bunganga.
Nakatitig lang yung dalaga sa akin. “Boyfriend?” tanong niya saka ngumiti.
“A-a-ah! Hindi yun ang ibig kong sabihin.” Pulang-pula na ang buo kong mukha sa sobrang hiya. “Wag mo nang pansinin yung sinabi ko.”
Tumawa siya. “May gusto ka ba sa akin?”
Ang tanong niya ang nagpalala sa pamumula ng aking pisngi na parang kamatis.
“H-ha? H-hindi. Hindi. Hindi yun ang ibig kong sabihin. Ibahin na lang natin ang usapan.” pakiusap ko sa dalaga. “At teka lang.”
“Bakit?”
“Ilang oras na tayong nag-uusap mula nang magkita tayo sa Internet Cafe, pero hindi ko pa alam ang pangalan mo.”
“Pangalan? Tapos anong susunod mong tatanungin? Yung number ko?” hindi umimik yung dalaga pagkatapos niyang banggitin ang sinabi niya. Naghihintay kung ano ang magiging reaksyon ko.
“Hindi. Mali ka.” sagot ko.
“U-huh. E ano?”
“May boyfriend ka ba?”
Ibinuka ng dalaga ang kanyang bibig pero wala ni isang salita ang lumabas dito. Napatigil sya at ako naman ang natawa sa reaksyon niya.
“Bakit mo tinatanong?”
“Pwede bang sagutin mo muna yung una kong nais malaman?” nakangiti kong banggit sa aking kausap na binibini.
“Gabby,” sabi niya. “Gabby ang pangalan ko… at wala.”
“Anong wala?”
“Yan ang sagot ko sa pangalawa mong tanong.”
Nagtinginan kaming dalawa at ngumiti sa isa’t-isa.
“Bakit ganun?” tanong ko kay Gabby.
“Anong ganun?”
“Ilang oras pa lang tayong magkakilala, pakiramdam ko,”
“Matagal na tayong magkasama?” singit ni Gabby.
“Ganun na nga.”
“Siguro mahilig ka sa romantic movie?” tanong niya.
“Bakit?”
“Ang korni ng mga banat mo.”
  “Ha? Hindi ko yun dun nakuha. Kusang lumabas sa bibig ko. At hindi ako nanonood ng pelikulang tulad nun.”
“Defensive?” biro nya.
“Peksman! Hindi ako nanonood ng ganun.”
“Ito naman, hindi ka naman mabiro. Napakaseryoso mong tao. Kaya ka nasasaktan e, sineseryoso mo masyado ang isang tao.”
“Masama bang ipakita mo ang buong pagmamahal mo sa isang tao?”
“Itanong mo yan sa sarili mo. Ano bang nangyari sayo nung nagmahal ka ng todo?”
Hindi ako umimik. Wala akong masabi. Ayokong banggitin ang kalagayan ko ngayon. Dahil siguradong kikirot lang ang aking dibdib.
Para ibahin na ang usapan, “Akala ko ba ipapakita mo sa akin ang tinatawag nilang kalayaan? E bakit parang gusto mo akong ikulong sa aking nakaraan?”
“Ikulong? Di ba nakakulong ka pa?” ngumiti sya. Imbes na ma-insulto ako, gumagaan ang loob ko sa tuwing nakikita ko ang kanyang ngiting nakakahumaling.
“Oo na, ako na ang bilanggo. Tutulungan mo naman akong makalaya di ba?”
“Basta handa kang umamin sa kasalanan mo.”
“Anong kasalanan?”
“Ang pagiging tanga sa kanya.”
“Oo, inaamin ko na. Ako ay naging tanga sa kanya.”
“Yan! Ganyan! Yan ang simula ng paglaya.”
“Pwede bang yung susunod na hakbang na ang gawin natin?”
“Oh sya andito na tayo.”
Nakarating kami sa isang malawak at pantay na damuhan. May ilang tao ang naroon nang kami ay dumating. Nagtatakbuhan sila. Nag-aagawan ng bola gamit ang kanilang mga paa. Merong gumagamit ng dibdib sa pagtanggap sa mataas na pasa ng kanilang kasama. Pinapatama rin nila sa kanilang ulo ang bola para ito ay lumayo at hindi maagaw ng kalaban.
Sa bandang dulo ng kanilang tinatakbuhan, merong nakatayong isang kwadradong bakal na mas mataas ng bahagya  kesa sa manlalarong nasa gitna nito. Nakaabang ang kamay ng manlalarong ito para pigilang maipasok ng kalaban sa kwadradong bakal ang bola na kanilang pinag-aagawan.
Yung isang kupunan na may hawak ng bola ay tuloy-tuloy ang pag-arangkada patungo sa teritoryo ng kalaban. Pasa dito, pasa doon. Di nagtagal, nakalapit na ang kupunan na may dala ng bola sa kwadradong bakal na binabantayan ng katunggali. Merong espasyo sa gitna kung nasaan ang isa sa mga manlalaro ay nag-aabang. Sa sandaling nakatapat ang bola sa paa ng manlalarong nasa gitna, sinipa nito ng buong pwersa papasok sa kwadradong bakal. Sa sobrang bilis ng bola, hindi namalayan ng nagbabantay na nakalusot na ito sa loob.
Tahimik ang lahat at sinundan ito ng sigawan ng mga kasama ng manlalarong nakapasok ng bola sa binabantayan ng kalaban.
 “WOOooooooooooooooo!”
Si Gabby, “Goooaaal!!!! Wooooo!”
Nagulat ako sa kanya. Nagtatatalon-talon siya. Tuwang-tuwa na parang matandang nakatama ng jackpot sa lotto.
Yun ang kanilang laro na nagbibigay sa kanila ng saya.  Pamilyar ako sa kanilang ginagawa pero hindi ako marunong hawakan ang bola gamit ang aking mga paa.
“Gusto mong maglaro?” anyaya ni Gabby.
“Ha? Hindi ako marunong nyan e. Kaw na lang.” sabi ko.
“Madali lang. Lika na. Siguradong matutuwa ka.” Ipipilit ko sana ang aking pagtanggi pero tinawag na ni Gabby ang isa sa manlalaro. Paglapit ng tinawag niya, “Rick, pwede ba kaming sumali?” tanong ng binibining aking kasama.
“Sige, kulang pa naman kami.” Sagot ng lalaki.
“Ah sya nga pala, ito si…” napahinto si Gabby sa pagpapakilala sa akin sa kausap niya dahil hindi pa niya alam ang aking pangalan at hindi ko pa ito nababanggit sa kanya mula nang kami ay magkita.
“Sum. Ako si Sum.” Dugtong ko sa pangungusap na binitawan niya.
“Rick, pare.” Banggit ng lalaki at saka kumamay sa akin.
“O game na. Simulan na ang laro.” Sabi ni Gabby na may pananabik.
“Wala kayong sapatos?” tanong ni Rick.
“Pwede na tong nakapaa. Hindi nyo naman siguro ito tatapakan.” Nakangiting sabi ng kasama kong dalaga.
“Hindi natin masasabi yan.” Banggit ni Rick. “Pero kayong bahala.”
“O sige game na.”
Lumakad na yung dalawa sa gitna ng damuhan na pinaglalaruan nila Rick. Hindi ako sumunod dahil hindi ko alam laruin ang nilalaro nila. Ilang sandali lang, lumingon si Gabby sa aking kinatatayuan. Napansin niya kasing wala ako sa tabi niya. Tinawag niya ako gamit ang kanyang kamay. Umiling ako. Napilit na lang ako noong halos lahat ng manlalaro ay tinawag ako para sumali sa kanila.
Sa opisyal na laro, labing-isa ang bilang ng bawat kupunan. Subalit kami ay kulang para kumpletuhin ang nasabing bilang ng miyembro ng bawat grupo. Naglaro pa rin kami kahit kulang ng tatlo ang bawat kupunan.
Magkakampi kami ni Gabby. Itinali ng aking kasamang dalaga ang mahaba at makintab niyang buhok bago magsimula ang laro. Iyon ang nagpalabas lalo ng kagandahan ng binibini. Maputi at makinis ang balat niya sa mukha. Nakakahila ng paningin ang makikislap niyang mata. Nakakapangagat ng labi ang mapupula niyang labi.
Noon ko lang napansin ang buo niyang ganda.
Ito ba talaga ang dalaga na aking kasama kanina? tanong ko sa aking sarili. Para siyang artista na sa isang ngiti palang na iguguhit niya sa kanyang mukha, mahuhumaling ka na.
Totoo nga ba talaga ang kanyang karanasan na siya ay nasaktan? Ano naman ang magiging dahilan kung bakit magagawa ng isang lalaki na paiyakin ang tulad niya?
Maganda siya. Sa ugali, wala kang masasabi. Masarap kausap. Pero prangka magsalita. Siguro iyon ang naayawan nila sa kanya. Para sa akin, ayos lang ang mga lumalabas sa bunganga niya. Kesa naman sa magsinungaling sya. Mas lalong hindi kaaya-aya.
“Handa ka na?” tanong ni Gabby.
“E hindi ko nga alam laruin to.” Sagot ko.
Halakhak ang isinukli niya. “Madali lang naman ang iyong gagawin. Tanggapin ang aking pasa. Protektahan ang bola. Wag mong hahayaang mapunta sa kalaban. Dapat maipasok natin yan sa goalpost ng kabila.” Tinutukoy niya yung kwadradong bakal na binabantayan ng isang kalaban.
“Parang ang dali talaga ha?”
Kumindat siya habang nakapatong ang kanyang kanang paa sa bola. Kaming dalawa ang inatasang mag-uumpisa ng laban. Kick-off ang tawag sa seremonya. May dalawang manlalaro sa gitna. Isa rito ang nagbabantay ng bola. Yung isa na malapit sa kanya ang tatanggap ng unang pasa pagkatapos hipan ng referee ang whistle. Yung iba nilang kasama pati na rin ang mga manlalaro sa kabila, nag-aabang kung saan ipapasa ng pangalawang manlalaro ang bola.
Umalingawngaw ang tunog ng whistle. Hudyat ng simula ng laro. Agad pinasa ni  Gabby sa akin ang bola. Dumampi ito sa aking paa. Ramdam ko ang pagsikip ng espasyo sa kinatatayuan ko nang makita ko ang aming mga katunggali na mabilis na tumatakbo patungo sa akin para agawin ang bola.
“Pasa mo sa likod!” sigaw ni Gabby.
“Pasa! Pasa! Pasa!” bulyaw ng aking mga kasama.
Palapit ng palapit ang dalawang manlalaro ng kabilang kupunan para agawin ang bola. Ako, nanatiling nakatayo. Nag-iisip kung anong gagawin. Bumilis ang tibok ng aking puso. Nanginginig ang mga kalamnan ko. Tumitigas ang mga paa ko. hindi ako makagalaw. Parang lumiliit ang mundo ko. Nahihirapan akong huminga.
Ilang metro na lang ang mga sumusunggab na kalaban.
“Pasa! Pasa! Pasa!”
“Sum!”
Bumalik ako sa aking kamalayan ng marinig ko ang aking pangalan. Nagmula ito kay Gabby.
“Ipasa mo sa likuran.” Utos niya.
Nakaramdam ako ng kakaibang pokus sa aking isipan. Imbes na sumunod sa dalaga, hinarap ko ang mga kalabang papalapit habang dinadama ang presensya ng bola sa aking paa. Nang tangkahing sundutin ang bola ng isang nakalapit na katunggali gamit ang kanyang paa, inilihis ko ito sa aking kanan. Saka dali-dali kong pinalusot sa nakabuka niyang paa. Sa likuran niya ko muli kinuha ang pinag-aagawang bola.
Para makalapit sa goalpost, sinipa-sipa ko ang bola ng may pag-iingat. Pinoprotektahan ko ito sa aking daan patungo sa nagbabantay na kalaban. Para akong lumalabas ng kweba na may mga mababangis na nilalang na nagtatangkang kunin ang aking dala-dala. Buong tapang kong hinarap ang mga balakid na lumalapit sa akin. Hanggang sa ilang metro na lang ang aking distansya sa goalpost. Kung ilalapit ko pa ang dala kong bola gamit ang paa, malaki ang tsansa na maagaw pa ito ng goalkeeper, yung manlalarong nagbabantay sa goalpost, at mawala ang aking pagkakataon para maka-iskor.
Kaya hindi ko na sinayang ang anumang segundong meron ako. Pinakiramdaman ko ang bola sa aking paa at buong lakas ko itong sinipa patungo sa goalpost.
Sa paglipad ng bola sa ere, tanging lawiswis ng hangin ang aking narinig. Tulad ko, ang mga ibang manlalaro, kakampi ko man o kalaban, ay tahimik na naghintay kung saan pupunta ang bola.
Maipapasok ba ito sa loob ng kwadradong bakal? O mapipigilan ito ng nagbabantay?
Ilang sandali lang, naghiyawan ang aking mga kakampi nang makita nilang nakarating sa loob ng goalpost ang sinipa kong bola.
“Gooooaaal!!!!”
Nang makita ko ang resulta ng aking paghihirap, hindi ko maiwasang iguhit ang ngiti sa aking mga labi. Lumalaki ang aking mata sa tuwa. Parang tumatakbo ang aking puso sa sobrang bilis ng tibok nito.
Ano ang pakiramdam na ito?
Ang gaan-gaan ng aking katawan nang makita ko ang aking kakampi na nagsasaya sa aking ginawa. Yun ang unang pagkakataon na nakita ko ang mga ibang tao na nasiyahan sa ginawa ko.
“Ang husay mo!” sabi ng aking kakampi na boses babae, si Gabby, saka tapik sa likuran ko. “Hindi ko alam na marunong ka pala. Paayaw-ayaw ka pa noong una tapos ang galing galing mo pala.”
Nasaktan ako ng bahagya sa lakas ng tapik niya. Pero pinawi ito nang makita ko ang maaliwalas na mukha ni Gabby. Lalong mas gumaan ang aking pakiramdam. Parang haplos ng isang anghel ang tapik nung babae na nakakawala ng pagod.
“Sa totoo lang,” bigkas ko. “Hindi ko alam kung paano ko ginawa yun.”
Nagulat si Gabby sa aking sinabi. “Nagbibiro ka ba? Huwag mong sabihing sinapian ka lang ng maliksing espirito kaya mo nagawa iyon?”
Napangisi yung dalaga sa binanggit niya. Magkahalong pagtataka at pagkamanghang reaksyon ng isang hindi makapaniwala ang nasa kanyang mukha.
Ngumiti na lang ako kahit sa sarili ko na totoo ang aking binanggit na hindi ko alam kung paano ko ginawa ang bagay na iyon. Ang totoo nyan ay yun ang unang pagkakataon na nakapaglaro ako ng ganoong isports. Hindi ko sigurado sa aking sarili kung saan ko natutunan ang mga ganoong kaliksing galaw at paano ko ito natutunan sa ilang minuto lang.
Isa ba akong reincarnation ng legendary soccer player? O sadyang ito ang laro na hinahanap ng aking puso kaya ganoon na lamang kadali ang adaptation ko sa isports na ito?
Sa mga oras na tumatakbo ako patungo sa teritoryo ng kalaban, wala akong naramdamang tali na humila sa akin o di kaya naman walang kadenang bakal ang nagpabigat sa aking pagkilos sa loob ng tinatakbuhang damuhan. Doon ko lang naranasan yung pagkakataon na nagagawa ko ang gusto ko kahit na may balakid sa daan ko. Nakakatakbo ako kahit gaano kalayo ang gustuhin ko.
Ito ang pakiramdam ng malaya. Maluwag ang pakiramdam. Maluwang ang nilalakaran. Magaan ang loob. Walang inaalala maliban sa saya.
Sana hindi na matapos ang kasiyahan na ito.


READ KABANATA 5

Go Back To Title Page

KABANATA 5


“Ako lang ang KJ! Huwag mong agawin ang aking titulo!” banggit ng dalagang namimilit sa isang binatang ayaw sumama sa kanyang balak na umakyat ng bundok.
“May hika ako. Bawal akong mapagod.” Palusot ko.
“Hika?”
“Oo.”
“Siguro kaya ka iniwan ng Ex mo dahil sinungaling ka.”
“Hindi. Totoo ang sinabi ko.”
“Kung totoo yan, bakit ka naglaro ng soccer noong isang linggo? Yun ba ang nilalaro ng mga may hika?”
Sa ebidensyang binanggit ni Gabby, nataranta ang aking isipan kung ano ang sunod kong idadahilan. Ayoko talagang umakyat ng bundok. Minsan lang ako umakyat at sa minsang iyon, ipinangako ko sa aking sarili na hindi ko na uulitin ang ganoong karanasan.
Ang dahilan? Hindi ako makababa dahil sa pangangatog ng aking tuhod sa tuwing nakikita ko ang mga tanawin sa ibaba. Nakakalulala.
Kung ang tanong nyo ay kung paano ako nakarating sa paanan ng bundok na aming inakyat, yun ay dahil nagkunwari akong hinimatay habang naglalakad pababa. Ang buong akala ng aking mga kasama, pagod lang ako. Kaya nagpatulong sila sa mga tour guide na aming kasama para ako ay buhatin.
“Takot ka lang ata e.” sabi ng nakakabighaning si Gabby. Saka gumuhit ng matamis na ngiti na umabot sa kanyang pisngi.
“Hindi a. Basta ayoko. Kayo na lang.” sagot ko.
“Paano ka makakalimot nyan? Paano mo sya maaalis sa iyong isipan kung magmumokmok ka lang?”
“Nakalimot na ako. Hintayin ko na lang kayong makabalik. Maglaro na lang tayo ng soccer kapag nakabalik na kayo.”
“Sigurado ka? Nakalimot ka na?”
“Oo.” Sabi ko kay Gabby para matahimik sya.
Dumukot sya sa kanyang bulsa para kunin ang kanyang cellphone. Kinalikot niya ito ng ilang minuto saka iniharap ang screen sa mukha ko.
Muntik ko nang hablutin at itapon ang cellphone niya dahil sa litratong kanyang pinakita. Imahe ni EX na magkayakap sila ng bago niyang lalaki na sing-gwapo ni Jose Manalo. Pero naalala ko hindi pala sa akin yun. Kaya pinigilan ko ang aking sarili sa aking balak na sirain ang gamit ng iba.
Nagpipigil ng tawa ang mapang-asar na dalaga. “Akala ko ba nakalimot ka na?”
“Sino ba naman ang hindi makakalimot kung patuloy mong pinapakita yang mga litratong tulad niyan?” sagot ko.
“Ang paglimot ay hindi yung hindi mo na sya naaalala. Kundi yung makita mo sya na kahit meron ng iba, hindi ka na nasasaktan.” Paliwanag ni Gabby.
Tama sya. Hindi pa talaga ako nakakalimot. Sya pa rin ang laman ng puso ko’t isipan kaya patuloy pa rin akong nasasaktan.
“Punta na lang tayo sa aming bahay.” Paanyaya ng dalaga.
“Ha?” nabigla ako sa imbitasyon niya.
Ayos lang ba na pumunta ako sa bahay nila? Lalaki ako, babae sya. Baka may masabi ang magulang niya. O masyado lang akong malisyoso?
“Sabi ko, punta na lang tayo sa bahay namin. Doon na lang tayo mag-jamming.” Sabi ni Gabby.
“Sino kasama natin?” tanong ko.
“Tayo lang dalawa.”
“Uh-uhhmm. As in tayo lang dalawa?”
“Oo. Huwag kang mag-alala, wala tayong gagawing masama.”
“Sino ba ang nagsabi na may gagawin tayong masama?”
“Sabi ng utak mo.” Sabi niya.
Bago pa man ako makapag-reak sa sinabi niya, nakalayo na sya. Inutusan ko na lang ang aking paa na sumunod sa kanya.
Makalipas ang ilang minuto naming paglalakad, nakarating kami sa harapan ng bahay nila Gabby. Malaki. Kulay puti. Madaming halaman. Maluwang ang bakuran.
Inanyayahan niya akong pumasok. Sa loob, maraming larawan ang nakasabit sa pader. Isa sa mga pumukaw sa aking mga mata ay ang larawang parang winisikan lang ng pulang kulay ng pintor ang puting papel.
“Yan ang pinakamahal sa lahat ng paintings dito sa bahay.” banggit ni Gabby.
Sa ignoranteng tulad ko, hindi maiwasan ng aking isipan ang magtaka kung bakit ang larawang iyon ang isa sa pinakamahal sa lahat. Napakasimple ng imahe. Halos lahat kayang gawin ang disenyo.
Nakita ng magandang dalaga ang pagtataka sa aking mukha.
“Hindi ka naniniwala?” tanong ni Gabby.
Hindi na lang ako umimik para hindi ko siya madismaya.
“Hindi sa itsura makikita ang tunay na halaga ng isang bagay,” nagsalita ang dalaga habang tinititigan ang pinakamahal na larawan sa loob ng kanilang tahanan. “Kundi sa bawat parte na bumubuo nito. Buhay ang inilaan ng pintor sa paggawa ng sining na ito. Kung sa tingin mo simpleng pintura lang ang ikinulay dito, nagkakamali ka. Kung sa tingin mo kaya ng sinuman ang ginawa ng pintor dito sa larawan na ito, pag-isipan mong mabuti. Dugo ng lumikha nito ang ikinulay sa sining na ito. Ang paggawa nito ay katumbas ng kanyang buhay na inaalay niya sa namayapa niyang minamahal. Ngayong alam mo na kung ano ang ginamit sa inaakala mong simpleng larawan na nasa harapan mo, sa tingin mo ba kayang gawin ng sinuman ang sining na ito?”
Natahimik ako sa paglalahad ni Gabby. Tinitigan ko ang kanyang mukha. Namumuong luha ang naaninag ko sa gilid ng kanyang mga mata. Sadyang napakahalaga ng larawang nasa harapan niya. Ito ang bagay na nagpapakita ng wagas na pagmamahal sa isang tao. Sa panahon ngayon, wala na sigurong tao ang gagawa ng tulad ng ginawa ng pintor. Sa bawat kasawian sa pag-ibig, tanging ang salitang “move-on” ang nasa isipan ng bawat isa. Wala nang nakakaisip na maging martir.
E bakit mo pa nga ba papahirapan ang sarili mo kung wala na ang taong mahal mo? Praktikalidad na ang naghahari sa larangan ng pag-ibig. Wala ng Romeo at Juliet sa panahon ngayon.
“Bakit naisipan ng pintor na gawin ito? Na ialay ang kanyang buhay sa taong wala na.” tanong ko sa sarili na sya namang binanggit ko kay Gabby.
Nanatiling nakatingin ang dalaga sa larawan. “Ano ang pakiramdam mo noong iniwan ka ng taong nanakit sayo?” tanong niya.
“Uhhmm…” Nag-isip ako. “Pakiramdam ko katapusan na ng mundo ko. Pakiramdam ko wala ng kwenta ang buhay ko dahil wala na siya sa tabi ko. Masakit. Sa bawat paggising ko sa umaga, hindi ko alam kung ano ang gagawin ko sa buong maghapon. Nasanay kasi akong naging parte sya ng buhay ko. At nang mawala sya, halos buong parte ng aking sarili ay nawala na.”
“At hindi babalik yung dating ikaw hangga’t hindi sya bumabalik sayo di ba?” tanong ni Gabby.
Pinagnilayan ko ng ilang segundo ang tanong niya bago sumagot. “Oo.”
“Tulad mo, ganoon din ang naramdaman ng pintor na gumawa nito. Sa kaso niya, permanente nang nawala ang minamahal niya. Kaya winakasan na rin niya ang kanyang buhay sa paniniwalang magkikita ulit sila sa kabilang buhay. At bilang tanda ng wagas niyang pag-ibig, iwinisik ng pintor ang kanyang dugo sa puting papel na nasa harapan natin.”
Nagkaroon ng sandaling katahimikan sa paligid. Nabasag lang ito nang bumukas ang pintuan nila Gabby. Lumantad ang dalawang taong medyo may edad na. Isang babae at isang lalaki.
“Pa andyan na po pala kayo.” Banggit ni Gabby sa matandang lalaki na.
“Oo, napaaga kami. Nakansela kasi yung concert.” Sagot ng lalaking tinawag na “Pa” ni Gabby.
Tinignan ako ng dalawa. Ganoon din ang ginawa ni Gabby.
“Ah…” pasimula ng dalaga. “Si Sum po. Kaibigan ko po Pa. Sum, sila ang mga magulang ko.”
Hindi ko alam ang aking sasabihin. Tinitigan ko lang sila. Namumula ang aking mukha. Hindi ako makapagsalita. Pero pinilit ko pa rin ang aking bibig na bumuka bilang paggalang sa kanila.
“M-magandang araw po. Kinagagalak ko po kayong makilala.” Lumapit ako sa kanila. Iniisip ko kung kakamayan ko ba sila. Pero sobrang tanda naman ata nila para maging pormal ako sa kanila. Kaya inabot ko na lang ang kanilang mga kamay para magmano.
Naghihintay ako kung ano ang magiging reaksyon nila. Tinignan ko ang kanilang mukha. Ngiti ang kanilang isinukli. Unti-unting gumaan ang loob ko sa harapan nila.
“Ito ba ang bago mong…” bitaw ng Mama ni Gabby.
Biglang sumingit ang kanilang anak. “Ah Ma, hindi po. Kaibigan ko lang po si Sum.”
“Uh-huh.” ang naging sagot ng kanyang magulang.
“Magkaibigan lang po talaga kami.” Pahabol ko.
“Wala kaming sinasabing iba iho.” Nagtawanan ang mga magulang ni Gabby.
“Pa… Ma… Huwag nyong biruin si Sum, baka seryosohin niya.” Sumama ring tumawa ang nakakabighaning si Gabby.
Sinakyan ko na lang ang biro ng pamilya ng kasama kong dalaga. “Kaya nga po. Hindi po kasi ako sanay sa biro.”
Napatigil ang aking mga kasama habang ako ay nasa kasagsagan ng pagtawa. Awkward. Tumigil na rin ako.
“Oh sya, iwan muna namin kayo. Feel at home Sum.” Banggit ng Papa ni Gabby.
“Sige po. Salamat po.” Sagot ko.
“Maghain kayo ng miryenda nyo Gab. Baka gutom na ang bago mong…” napatigil ang Mama ni Gabby.
Ngumiti na lang kaming dalawa ng aking kasama hanggang kami na lang ang naiwan sa kanilang sala.
“Ano ang gusto mong gawin?” tanong ni Gabby.
Nag-isip ako. Saka sumagot ng, “Ikaw ang bahala.”
Nag-isip din ang dalaga. “Hmmm… Manood na lang tayo.”
“Sige.”
Habang namimili ng aming papanooring pelikula, pinatugtog ni Gabby ang isang musika na nagpaantig sa aking puso. Sa malamig na boses ng mang-aawit, nakaramdam ako ng kapayapaan sa aking kalooban. Sa bawat salitang binibigkas, unti-unti kong napagtatanto na ang kabiguan ay meron ding wakas.

Ang pagkabigo ay tanda ng pagsubok
Dito ka masusubukan
Kung hanggang kailan ang itatagal
Ito’y lumilipas nang hindi mo namamalayan.

Ilang araw na ang nakalipas noong huli akong nagluksa dahi kay EX? Meron na ring isang linggo nang hindi na sumasagi sa isipan ko ang pananakit ng taong minahal ko ng todo.
Ang lahat ng iyon ay dahil sa isang estrangherang babae na nagpakita at nagparamdam sa akin ng kalayaan. Pitong araw na pala kaming nagkakasama ni Gabby. Sa maikling panahon na iyon, pakiramdam ko isang taon na kaming nagkasama. Napakagaan ng aking loob sa kanya. Sa tuwing kasama ko sya, lahat ng aking pag-aalala ay nawawala.
Sa aking pagninilay tungkol sa aming pagtatagpo, hindi ko namalayan ang aking sarili na bumigkas ng mga kataga sa harapan ni Gabby.
“Salamat dahil nakilala kita.”
Tumigil si Gabby sa paghahalungkat ng mga DVD. “Ha? May sinasabi ka ba?”
Medyo malakas ang tunog ng speaker kaya siguro hindi niya narinig mabuti ang aking sinabi.
Nahihiya na akong ulitin ang aking sinabi kaya nagpalusot na lang ako. “Ah. Wala.” Ngumiti na lang ako pagkatapos para hindi mahalata.
“Meron kang sinasabi e.” pilit na sinasabi ng dalagang nakakabighani.
“Wala nga.” Patuloy ko namang palusot.
“Sabihin mo na. Aamin ka na ba na may gusto ka sa akin?” pabirong banggit ni Gabby.
“Kung anu-ano ang sinasabi mo. Maghanap ka na nga lang ng papanoorin natin.”
“E bakit ka namumula?”
Sadyang nakakapagsinungaling ang aking mga salita. Pero ang aking mukha, hindi.
“Ha? Kung anu-ano ang napapansin mo. Maghanap ka na lang dyan, puwede?” Sabi ko.
“Ayoko. Hangga’t hindi mo inuulit ang sinabi mo.”
“Ang kulit mo rin e.”
“Sinungaling ka kasi.”
“E wala nga akong sinabi.”
“Meron.”
“E ano yun? Sige nga?”
“Hindi ko alam. Narinig ko. Pero hindi ko naintindihan.”
“Baka yung kanta?”
“E bakit biglang may nahalong sintunadong boses?”
“Ah basta, wala akong sinabi.”
“Ganyan kayong mga lalaki e. Nahuli na nga kayo, magpapalusot pa kayo. Para kayong abogado. Ginagawa niyong tama ang mali.”
“Ganyan kayong mga babae e. Mapagbintang, pero hindi nyo naman nakita.”
“Meron na ngang ebidensya, itatanggi mo pa?”
“Ah, basta. Wala akong sinabi.”
“Okay.” Sabi ni Gabby. Tumalikod sya sa akin at itinuloy ang kanyang paghahanap.
Biglang bumigat ang presensya sa paligid naming dalawa ng kasama kong dalaga. Parang nagnipis ang hangin. Halatang nagtatampo sya. Para syang bata. Yun ang nagpapa-cute sa kanya. Nakokonsensya tuloy ako sa pagsisinungaling ko sa kanya.
Pero ang hirap talagang ulitin ang sinabi ko. Iniisip ko baka pagtatawanan niya ako. O baka naman masama lang talaga akong mag-isip?
E ano naman kung pagtawanan niya ako kung magpapasalamat ako sa kanya dahil nakilala ko sya? Hindi ba mas mabuting malaman niya? At bakit naman pala niya ako pagtatawanan kapag sinabi ko iyon? Joke ba ang aking sasabihin para humalakhak sya? Hindi.
Nag-iipon lang ako ng lakas ng loob. Naghihintay ng tamang oras para ulitin ang sinabi ko. Pero pakiramdam ko talaga para akong bibili ng napkin sa tindahan. Ang hirap sabihin. Nakakahiyang banggitin ang aking sasabihin.
Ilang sandali lang, “Gabby?” simula ko.
Hindi sya umimik.
“Gabby!” nilakasan ko ang aking boses para marinig nya.
“Oh? Anong problema mo?” sambit nya.
“Salamat.”
“Ano na naman yang trip mong yan?”
Sa kabila ng kanyang pagbibiro, sineryoso ko ang aking pagsasalita. “Salamat dahil nakilala kita.”
Naghihintay ako ng salitang kanyang isusukli. Pero wala ni isa ang lumabas sa kanyang labi.
Tanging ang malamig na musika ang naririnig sa aming paligid.
…ako’y nandito lamang sa iyong tabi
Na nagmamahal at nag-aalala
Sa iyong kapakanan
At ang buhay ko ay iaalay
Hanggang sa dulo ng aking buhay.
Nagtagpo ang aming mga mata. Ang kanyang titig ay parang magnet na humahatak sa aking paningin. Pinagmasdan ko ang kanyang mukha. Napakaaliwalas. Parang may puting liwanag ang dumadampi sa kanyang mga balat. Parang anghel ang aking nasa harapan.
“Salamat dahil nakilala kita.” Inulit ko ang una kong mga salita. “Kung hindi dahil sa iyo, sigurado nagkukulong pa rin ako sa kwarto. Kinakawawa ko pa rin siguro ang aking sarili sa kakaisip sa taong nanakit sa akin. Salamat dahil pinakita mo at ipinaramdam mo ang ibig sabihin ng kalayaan.”
Naghihintay pa rin ako na sumingit sya sa aking pagsasalita at sumagot sa aking mga sinasabi. Pero tikom pa rin ang kanyang mga bibig.
“Salamat dahil pinakita mo sa akin kung gaano ako katanga. Kung hindi dahil sayo, baka tuluyan pa ring nakatali sa aking leeg ang masamang alaala ng aking nakaraan. Salamat at dumating ka sa buhay ko.”
“Huwag mo nang ituloy Sum.” Ang mga pangungusap na binitawan ni Gabby.
Ang kaninang namumuong luha sa gilid ng kanyang mga mata ay tuluyan nang umagos pababa.
Natigilan ang aking bibig sa pagsambit ng anumang kataga. Hindi ko maunawaan kung bakit napaluha ang kasama kong dalaga.
“Sum,” muling bumuka ang labi ni Gabby. “Sorry.”
Tuluyan na akong nagtaka sa sinabi niya.
Bakit hihingi ng paumahin ang binibining ito sa akin? tanong ko sa aking sarili.
Ano ang kasalanang ginawa niya sa akin?
“Sorry Sum…” nagpatuloy na humingi ng tawad si Gabby sa hindi ko alam kung ano ang rason. “Sorry dahil ginulo ko ang buhay mo sa pagpasok ko sa iyong mundo.”
“Anong sinasabi mo?” pagtataka ko.
“Hindi mo maiintindihan.”
“Ipaintindi mo.” pakiusap ko.
“Hindi na kailangan dahil aalis na rin ako.”
“Ha? Bakit? Saan ka pupunta?”
“Kailangan ko nang bumalik kung saan ako nanggaling.”
“Ha? Hindi na talaga kita maintindihan Gabby. At bakit ka humihingi ng tawad? Ikaw ang nagpaganda ng mundo ko. Hindi mo ito ginulo. Ikaw ang umayos nito. Wala ka dapat ihingi ng tawad.”
Ngumiti na lang yung kausap kong dalaga habang umaagos ang kanyang luha. Hindi ko mabasa ang gustong ipahiwatig ng kanyang mukha.
Ano ba ang nais niyang iparating sa akin?
“Naniniwala ka ba na may iba pang daigdig maliban sa daigdig na ito?” tanong ni Gabby.
“Anong ibig mong sabihin?”
“Hindi lang ang daigdig na ito ang nag-iisang daigdig sa buong kalawakan.”
“Huwag mong sabihin na isa kang alien?”
Pinigilan ni Gabby na humalakhak. Marahil matatawa sana sya sa tanong ko pero pinilit nya na lang na maging seryoso para paniwalaan ko ang sasabihin nya.
“Tao rin ako.” sabi ni Gabby. “Pero hindi ito ang daigdig na kinabibilangan ko. Dayo lang ako kumbaga.”
“Hindi kita maintindihan.”
“Maliban sa mundong ito, meron pang ibang mundo. Pero hindi iyon tulad ng iniisip mo na mundo ng mga engkanto. Mundo rin iyon ng tao. Nandoon ka rin. Nandoon rin ang EX mo.Nandoon rin ang nanay mo. Ang iyong tatay, mga kapatid, kaklase, guro.”
Pinilit kong inunawa ang kanyang paliwanag pero para akong sumasagot ng tanong sa UPCAT. Napakahirap intindihin.
Patuloy na nagsalita si Gabby. “Kung pamilyar ka sa tinatawag na multiverse, maiintindihan mo ang aking sinasabi. Pero tamad ka magbasa kaya hindi mo pa alam ang bagay na ito. Darating din ang araw na mauunawaan mo ang lahat.”
Hindi ko na itinuloy ang aking pagtatanong. Dahil sigurado akong kahit anong paliwanag ang gawin ni Gabby, sa sobrang kitid ng utak ko, para lang syang nagtuturo ng kapapanganak na sanggol. Imposible.


READ KABANATA 6

Go Back To Title Page