Break Na Tayo

Bakit napakadaling bitawan para sa iba ang katagang "break na tayo? "

Ito ay dahil, una, patapon ka lang para sa kanya. Pangalawa, desperado na syang iwan ka at ipagpalit sa iba. Pangatlo, para sa kanya, ang pagmamahalan nyo ay isa lamang laro.

Next KABANATA 1

Go back to Title Page

SA LIKOD NG SALITANG "TANGA"

Sabi ng aking guro wala raw taong TANGA. Nagiging tanga lang daw ang isang tao kapag tamad ito. E bakit ganun? Ibinuhos ko naman ang buo kong kasipagan para mahalin s’ya. Ibinigay ko ang mga gusto n’ya pero sa bandang huli nagmukha pa rin akong tanga. Tinapon n’ya ako na parang lata. Nilamon ang kalooban ko saka tinapon nang makuha ang gusto n’ya.

Ito ba ang konsepto ng walang tanga? O kulang pa talaga ang kasipagan na inialay ko nang mahalin ko s’ya kaya hindi nagtagal ang aming pagsasama?




Next BREAK NA TAYO

Go back to Title Page

KABANATA 9

Sum,

The reason you know, the reason I have told you, hindi naman yun ang issue e. The whole month of April, ang akala ko kasama ako ng aking Tita na pupunta sa malayong lugar. Sa lugar na hindi kita makikita. Ang hirap hirap. So, I had to find way para mapadali lang ang sitwasyon natin and I don’t know kung tama yung ginawa ko. Humanap na lang ako ng paraan para mailayo ang mga sarili natin sa isa’t-isa. Sinabi ko na meron na akong iba. Sinabi ko na naiirita ako sa’yo para lumayo ka na sa akin. Then, that’s it.

I asked for a space to let you realize na hindi lang ako ang mundo mo. To show you na maraming better. That you can be happier than being with me. Para hindi na maging mahirap sa atin kung kailangan ko talagang umalis. And of course, to save myself from pain too.

Akala ko ganun lang kadali, but I found it so hard stopping myself from texting you pero kelangan. I have missed you so much!

All of those times, wala akong ibang maisip aside from the idea na pinipigilan ko itong sarili ko habang siguro ikaw busy spending time with somebody or anybody na alam kong alam mo na ayoko sana. Ang hirap hirap kaso we have to. Pero eto yung alam kong tama. I don’t know and I don’t care na kung selfishness to. Let’s just end up on this. If we’re really meant to be together, wag na lang muna siguro ngayon. Let’s just wait until time tells us na hindi na complicated ang lahat. Na hindi na natin kelangang masaktan at mahirapan ng ganito. Pero kung ayaw talaga ng tadhana, I’ll be glad na lang that once in my life, I had you.

Thank you so much for everything.

Carla.




READ ANG PAGTATAPOS

Go Back To Title Page

ANG PAGTATAPOS

Ang pag-ibig ay parang lindol. Hindi mo alam kung kailan tatama at sino ang mga masasaktan. Minsan, ang buong akala natin, tapos na ang pagyanig. Pero kalaunan, magugulat na lang tayo na may aftershock pa pala ito. Yun ang oras na tayo ay magpapanik. Hindi natin alam kung ano pa ang mangyayari sa atin. Hindi tayo nakasisiguro kung ligtas na ba tayo sa kapahamakan o patuloy pa rin tayong masasaktan.

Kadalasan, kasama ng lindol ay ang paghampas ng malalaking alon sa kalupaan mula sa dagat. Maswerte tayo kung nasa mataas tayong lugar at hindi tayo maabot ng tsunami na dala ng pagyanig. Pero kung hindi tayo ganoong kaswerte dahil sa oras na umagos ang tubig ay nasa kapatagan tayo, hindi imposibleng matangay din tayo ng pag-agos. Hindi natin alam kung saan tayo dadalhin nito. Wala tayong ideya kung mabubuhay pa tayo pagkatapos ng dilubyo. Pero isa lang ang siguradong sasapitin natin, masasaktan at masasaktan tayo. Ang kilos natin ang magdidikta kung maisasalba pa natin ang ating sarili at mapanatili itong humihinga. Kung alam natin ang paraan para malagpasan ito, tiyak na makaliligtas tayo. Pero kung tayo ay tulad ng ibang tao na saka lang gustong matutunan ang mga simpleng gagawin sa panahon ng unos, tiyak na magiging huli na ang lahat para sa atin.

Sa pag-ibig, meron din yung paniniwala nating ang lahat ay tapos na. Yun bang tipong akala mo, wala na. Ikaw na naka-move-on na, tiwala ka sa sarili mo na ayaw mo na rin sa kanya. Na wala ka ng pagmamahal na ilalaan sa kanya. Pero sa oras na nakita mo sya, hindi mo pa rin maiwasang matangay ng alon ng kanyang karisma. Doon mo rin mapapatunayan na sa kabila ng sakit na iyong nadama, meron pang pagmamahal na natitira para sa taong tulad niya. Dahil hindi mo naiwasang matangay sa alon dahil sa muling ninyong pagkikita. Sa sarili mo, hindi ka sigurado kung tama ba ang iyong ginagawa na muling ibigin sya. Tulad nga ng tsunami, isa lang ang nakakasiguro ka, sa pagsunod sa kanya, masasaktan at masasaktan ka.

Sa muli naming pagkikita ni Carla, puso ko ay nangangamba na baka matangay ako ng pagmamahal ko para sa kanya.

Naalala ko ang sinabi ni Gabby sa kanyang liham.

Ibigay mo ulit ito (ang iyong pagmamahal) ng buong puso at walang nirereserba para sa sarili. Lagi mong tandaan, ang tunay na nagmamahal ay hindi natatakot masaktan at hindi nangangamba na wala nang matitira sa kanya.  Ang tunay na nagmamahal ay hindi nangangambang masasayang lang ang ibinibigay niya. Ang tunay na nagmamahal kayang ialay ang buong sarili. Ang tunay na nagmamahal ay hindi nag-iisip ng katapusan, kundi walang hanggan ang kanyang hinahangad.

Kayang kong ibigay muli ang buo kong pagmamahal sa sinumang babae na darating sa buhay ko. Kahit si Carla pa ang taong ito. Pero sa pagkakataong ito, hindi ko alam kung kaya ko nang magsimulang muli. Lubos na napagod ang aking puso sa mga nangyari sa akin. Hindi pa ito nakakapaghinga. At lalong hindi pa naghihilom ang mga sugat na natamo nito.

Kung hindi pa kaya ng iyong pusong magsimula, huwag kang mag-alinlangang ito’y ipahinga. Hindi mo naman kailangang magmadali. Baka makagawa ka lang ng malaking pagkakamali kapag ikaw ay magmamadali.

Tama si Gabby, hindi ko dapat madaliin ang lahat. Mas mabuti pa siguro na hayaan ko muna ang aking puso na magpahinga. Kailangan din nito ng quality sleep para makabawi ng lakas. Lakas para muling tumanggap ng anumang mangyayari sa akin sa hinaharap. Lakas para tiisin ang mga hirap at sakit na dadapo sa akin. Lakas para magsaya sa mga tagumpay at saya na aking madadama.

Isa pa, gusto rin lang munang matapos ni Carla ang lahat sa amin. Kaya, hahayaan ko muna kung ano ang mangyayari sa amin sa hinaharap. Hihintayin ko na lang na magseryoso si Tadhana. Sa ngayon, ayaw ko munang sumali sa laro niya.

Pero paano?

Posible ba yun?

Oo, posible yun.  Huwag ka munang maniwalang totoo sya. Para hindi ka masali sa kung anumang trip niya.

#####W AKAS#####

KABANATA 8

May mga taong dumadating sa buhay natin. Meron din yung mga umaalis.

Sa tuwing naririnig ko ang salitang “Goodbye”, palagi kong hinahanap kung nasaan ang kabutihan sa salitang iyon. Saan ko ba matatagpuan ang mabuting bagay sa tuwing may taong nagpapaalam? Meron bang mabuti sa kalungkutang dulot ng paalam? Kung meron man, sana ito ay aking maramdaman.

Isang linggo ang nakalipas matapos ang mga kababalaghang nangyari sa akin. Nang makilala ko ang babae na galing sa ibang daigdig at nang umalis din ito matapos kong maramdaman ang kasiyahan sa piling niya.

Totoo nga ba na may pangalawang daigdig? Pangatlo? Pang-apat? O ilan man ayon sa sinabi ni Gabby? O rason nya lang iyon para hindi ko na sya habulin pa?

Paano ko ipapaliwanag yung katotohanan na walang Gabby sa  bahay na aking pinuntahan na kung saan niya ako inanyayahan? O baka naman ako ay kanyang tinataguan lamang? Bakit naman niya iyon gagawin? Isa pa, ilang ulit din akong nagpabalik-balik sa bahay na iyon, pero wala talaga akong nakitang Gabby sa lugar na iyon.

Kakaiba ang karanasan kong iyon. Pero aaminin ko, iyon ay masaya. Kung nasaan man ang dalagang aking nakilala, sana maging masaya rin sya.

Maniniwala kaya ang aking mga kaklase kapag kinuwento ko ang bagay na iyon sa kanila? Malamang pagkakamalan lang nila akong nasasapian. Kaya wag na lang.

Tatlong araw na lang, pasukan na. Handa na ba akong harapin ang bagong kabanata?

Dapat lang na kayanin mo. Isang boses ang bumulong sa aking isipan. Tinig ng isang babae na nagpapaalala sa akin kay Gabby. Iyon ang naging dahilan ng aking pagngiti.

Bago pa man magsimula ang bagong taon ng aming pag-aaral, naisip kong magliwaliw kahit sandali. Pumunta ako sa aming plaza. Sa aking paglalakad, ako ay nasorpresa sa aking nakita. Babaeng pamilyar ang mukha. Babaeng sa aking pagkaka-akala ay nalimutan ko na. Pero nang masulyapan kong muli ang kanyang mga mata, puso ko ay tumibok na parang natataranta.

Ito na ang pagkakataon na aking kinakatakutan. Ang makitang muli ang babaeng nagdulot ng pagdudugo ng aking puso, si EX.

Mag-isa lang siya. Ang kanyang mukha ay maamong nakapinta. Nilapitan niya ako. Ngumiti sya sa akin na parang walang nangyari sa amin. Hindi ko alam kung ano ang aking gagawin. Hindi ko maideretso ang aking paningin sa kanyang titig.

Nagsimula nanamang maglaro si Tadhana. Pinagtagpo niya muli kaming dalawa.

Para ano?

Para ipamukha niya sa akin na hindi ko kayang kalimutan ang taong minahal ko ng todo?

Ano ang gagawin ko?

“Hi, Sum.” Bati ni EX.

“Hello, Carla.” Sagot ko.

“Kamusta ka na? Alam kong hindi naging maganda yung paghihiwalay natin. Sana naiintindihan mo ako kung bakit ko ginawa iyon.”

Bakit ang bait-bait niya ngayong kami ay nagkita? Isa pa, himala dahil ako’y kinausap niya. Hindi tulad noong bakasyon na ayaw niyang sagutin ang mga tawag ko. Minsan lang siya nagtext at napakasakit pa ng sinabi niya. Bakit ngayon ibang-iba ang ugali niya?

“Uhhmm…” ngumiti ako na nagkukunwaring ayos lang. “Ito…uhmmm…buhay pa naman. Kung iyon talaga ang ang gusto mong mangyari sa atin, wala akong magagawa Carla.”

“Hindi ka naman nagdadamdam niyan?”

“Sinungaling ako kung sasabihin kong hindi. At ang totoo nyan, pakiramdam ko hindi na maaalis yung sakit na pinaramdam mo sa akin.”

Hindi makatingin ng diretso si Carla habang ako ay nagsasalita. “Sorry.” Ang salitang lumabas sa kanyang labi.

“Mas lalong lumalim yung sugat nang makita ko na parang ang dali mo lang akong ipagpalit sa iba.”

“Wala akong minahal na iba.”

“Sinabi mo sana yan dati pa. Baka maniwala pa ako. Hindi ngayong alam ko nang masaya ka na sa iba.”

“Alam kong masakit ang ginawa ko sa iyo at nagawa ko lang iyon para mapadali ang lahat para sa atin. Para hindi na tayo masaktan pa kung ano man mangyayari sa atin.”

“Para mapadali? Sa tingin mo ba naging madali sa akin na hindi mo sinasagot ang tawag ko? Sa tingin mo ba naging madali sa akin noong hilingin mong huwag na akong magtext ako sayo dahil may iba ka na? Iyon ba ang sinasabi mong mapadali? At isa pa, para hindi masaktan? Kung may hindi nasaktan sa atin dito, ikaw yun!”

“Hindi mo lang alam ang aking pinagdaanan.”

“Oo! Hindi ko alam! At mas lalong hindi mo rin alam kung ano ang ginawa mo sa akin!” hindi ko na napigilan ang aking damdamin. Hindi ko na rin napansin na umaagos na ang luha sa aking mata dahil sa sama ng loob.

Walang umimik sa aming dalawa. Pawang tunog ng mga bumabarurot na tricycle at dyip ang naghari sa paligid. Walang tao ang dumadaan sa aming kinatatayuan.

“Pumunta ako dito dahil nagbabakasakali ako na makita ka.” Nagsimulang magsalita si Carla. “Nang malaman kong dumating ka na, hindi ako nagdalawang-isip na tumungo dito para masulyapan ka at ipaliwanag ang lahat.”

“Wala ka nang kailangang ipaliwanag pa.” sambit ng aking bibig. “Nasabi mo na lahat sa akin. Sapat na ang mga  salitang ‘may iba ka na’ para ipaliwanag mo ang lahat. Mula nang malaman ko ang katotohanan na wala ka nang nararamdaman sa akin, pinilit kong kalimutan na ang lahat. Hindi iyon naging madali tulad ng pagkaka-alam mo. Pero kinaya ko. At ngayon,”

Napatigil ako sa aking pagsasalita nang makita ko ang mga mata ni Carla. Tulad ng sa akin, umapaw na rin ang kanyang luha. Hindi ko maintindihan kung ano ang gustong mangyari ng babaeng nanakit sa akin.

Nang hindi na niya makayanan ang bigat na nararamdaman, lumakad nang palayo si Carla. Bakas sa kanya ang kalungkutan na aking nadama noong ako’y kanyang sinaktan. Imbes na galit ang maghari sa akin, awa ang umiral.

Masyado ba akong naging marahas sa pagsasalita sa kanya? Dapat bang pakitaan ko sya ng hindi maganda matapos niya akong ginawang tanga? O masyado lang akong padalos-dalos para husgahan agad ang pagkakamali niya?

Ano na ba ang nangyayari sa akin? Hindi ko maunawaan.

Sa kaninang kinatatayuan ni Carla, isang puting papel ang naiwan. Pinulot ko ito. Binuksan ko ito sa kanyang pagkakatiklop. Isang liham. Liham na muling nagpakirot ng aking puso matapos kong basahin.


READ KABANATA 9

Go Back To Title Page

KABANATA 7

Sum,

Paumanhin kung hindi man ako nakapagpaalam sa iyo ng personal. Ito ay sa ikabubuti na rin nating dalawa. Marahil sa oras na mabasa mo ito, gulong gulo ka sa mga nangyayari. Kung sino nga ba talaga ako. Kung bakit iba na ang nakatira sa bahay na pinagdalhan ko sa iyo. At kung bakit hindi na ako nagpakita sa’yo bago ako bumalik sa mundong aking kinabibilangan.

Lingid sa kaalaman ng mga ordinaryong tao katulad mo, hindi lang ang inyong daigdig ang nag-iisang mundo sa kalawakan, kundi napakarami. Sa bawat daigdig na ito, meron tayong isang katauhan na nabubuhay. Sa aking daigdig at sa iba pa, naroon ka at naroon din ako. Nabubuhay sa ibang katauhan. Marahil ikaw ay simpleng estudyante sa isa. O di kaya naman isang matagumpay na manunulat. Isang siyentesta. Isang artista. O di kaya naman isang pulubi sa tabi.

Dito sa inyong daigdig na kung saan ako nagpunta at nakilala ka, meron pang isang Gabby na nabubuhay sa isang katauhan. Kaya nang ako ay magpunta riyan sa inyong mundo, naging dalawang Gabby ang nabuhay nang ako ay nariyan. Walang nakakaalam sa katotohanan na ito sapagkat ako lang ang nakakagawa ng paglalakbay sa bawat daigdig.

Mahirap paniwalaan ang aking sinasabi. Ang tanging patunay na meron ako ay ang litrato na nakalakip sa liham na ito.

Kinalkal ko ang sobre. Isang larawan ang lumantad. Dalawang tao ang nasa litrato. Si Gabby at isang lalaki na palagi kong nakikita ang mukha sa salamin tuwing ako’y haharap dito. Ako ang kasama ni Gabby. Magka-akbay kaming dalawa na parang magkasintahan. Inalala ko kung kailan nangyari ang nasa litrato. Ni isang alaala, walang sumagi sa isipan ko. Itinuloy ko ang pagbabasa ng liham.

Ngayon siguro ikaw ay nagtatanong kung kailan kinuhanan ang litrato. Ang larawan na nasa harapan mo ay ang aming litrato ng taong pinakamamahal ko sa aming mundo. Hindi mo yan kakambal. Kundi ikaw yan mismo sa aming mundo.

Ang Sum sa aking mundo ay ang taong kumukompleto ng araw ko. S’ya yung lalaking ibibigay ang lahat mapasaya lang ang mahal niyang babae. S’ya yung lalaking handang ialay ang buhay para sa kanyang minamahal. Dahil sa katangian niyang ito, iniwan niya ako ng maaga. Ibinigay niya ang kanyang buhay maligtas lang niya ako sa kapahamakan. Pero mas ninais ko pa na ako ang mawala sapagkat para na rin akong namatay nang iniwan niya ako ng tuluyan. Napakasakit mawala ang taong kumumpleto ng buhay mo. Sinabi ko sa aking sarili na kung pinagmamasdan man niya ako kung nasaan man siya siguradong hindi sya magiging masaya na malungkot ako dahil niligtas nya ang buhay ko. Ayaw kong maramdaman niya iyon kung nasaan man s’ya. Kaya ipinangako ko sa aking sarili na magiging malakas ako para sa kanya. Hindi ko sasayangin ang buhay na iningatan niya para sa akin.

Nagkaroon ako ng pagkakataon na muling makita siya sa inyong daigdig sa katauhan mo. Natuwa ako sapagkat sa unang pagkakataon na kami ay magkakilala, sugatan ang puso niya. Nakita ko syang umiyak na parang batang naagawan ng lollipop. Ako ay naawa at hindi makapaniwala sapagkat ibang-iba ang Sum sa aming mundo kumpara sa inyo. Pero parehas silang handang iaalay ang kanilang buhay para sa taong mahal nila.

Nakita ko ang nakakawiling Sum na hindi nagmimintis na magpatawa sa tuwing kami ay nagkikita. Sa mga salitang binibitawan niya tungkol sa EX niya, hindi ko mapigilan ang humalakhak ng palihim. Ako ay nagtatanong kung ilang kilong ampalaya ba ang kinakain ng Sum na iyon araw-araw sapagkat puro kapaitan sa kanyang nakaraan ang kanyang binibigkas.

Dahil sa malungkot na kalagayan ng Sum sa inyong mundo, nagkaroon din ako ng pagkakataon para buhaying muli sa loob ko ang Sum na aking inibig. Lahat ng ipinayo ko sa iyo ay ang mga salitang nanggaling sa Sum na aking pinakamamahal. Nakakatawa nga lang sapagkat parang sarili mo ang nagpayo sa iyo.

Nagpapasalamat ako at nagkaroon ako ng tsansa na makita at makilala ka. Binuhay mong muli ang diwa ng pinakamamahal kong Sum sa aking kalooban. Gustuhin ko mang manatili sa inyong mundo para makasama ka, pero hindi maari. Tanggap ko na kailanman, hindi na babalik ang Sum sa aming mundo. Kung merong ibang Sum ang nabubuhay, meron din silang kanya-kanyang kapalaran na dapat isakatuparan. Iyon ang hindi ko dapat pakialaman. Kung meron mang Gabby at Sum na nagkatuluyan, magiging lubos ang aking kasiyahan kung ito ay mismo kong masasaksihan.

Sa iyo, Sum na may pusong luhaan sa kasalukuyan, huwag kang mawawalang ng pag-asa. Huwag mong sisihin ang iyong kapalaran sa iyong nararanasan. Walang bagay ang nagdidikta ng kung ano ang mangyayari sa iyo kinabukasan o sa susunod na mga araw. Ano man ang nangyayari sa iyo ay tanggapin mo. Dahil ito ang mga bagay na magtuturo sa iyo kung ano gagawin mo sa hinaharap.

Hindi madali ang magmahal. Yan ang hindi maitatangging katotohanan. Meron at merong pagsubok na magpapadapa sa iyo. Meron din yung mag-uutos ng kunin mo na ang kutsilyo at kitilin mo na ang buhay mo. Pero ano man ang susunod na mangyayari ay desisyon mo. Kung tatayo ka ba o mananatili ka lang na nakadapa. Kung kukunin mo ba talaga ang kutsilyo o huwag mong papansinin ang demonyong bumubulong sa tenga mo.

Tulad nga ng palagi kong sinasabi sa iyo, hindi lang ang taong nanakit sayo ang pwedeng itibok ng iyong puso. Hindi lang iisa ang babae sa mundo. May mga taong karapat-dapat sa pagmamahal na inaalay mo. Hindi mo kasalanan na sayangin ng iba ang iyong pagmamahal. Hindi lang nila alam kung gaano ito kahalaga. Darating din ang panahon na may taong makakakita ng walang hanggan mong pag-ibig. Kung dumating man sana ang panahon na iyon, huwag mo sanang bawasan ang iyong iaalay na pagmamahal. Ibigay mo ulit ito ng buong puso at walang nirereserba para sa sarili. Lagi mong tandaan, ang tunay na nagmamahal ay hindi natatakot masaktan dahil nangangamba na wala nang natira sa kanya. Ang tunay na nagmamahal ay hindi nag-iisip na masasayang lang ang pag-ibig na kanyang ibinibigay. Ang tunay na nagmamahal kayang ialay ang buong sarili. Ang tunay na nagmamahal ay hindi nag-iisip ng katapusan, kundi walang hanggan ang kanyang hinahangad. Kung hindi man ito madama ng minamahal mo, marahil hindi sya ang nararapat pag-alayan mo. Matuto kang magsimula ng panibago. Huwag kang mapagod. Huwag kang sumuko. Dahil sa oras na tumigil ka, lahat ay sinayang mo na.

Kung hindi pa kaya ng iyong pusong magsimula, huwag kang mag-alinlangang ito’y ipahinga. Hindi mo naman kailangang magmadali. Baka makagawa ka lang ng malaking pagkakamali kapag ikaw ay magmamadali.

Hiling ko ang kasiyahan ng iyong kalooban. Sana palagi mong tatandaan na masarap magmahal sa kabila ng kasawiang iyong naranasan.

Sa maikli nating pagsasama, ako ay natuto na tanggapin kung ano ang meron sa akin at kung ano ang mga nawala na sa akin. Sana ito ay natutunan mo rin.

Hanggang sa muli nating pagkikita. Kung papayagan pa ito ng tadhana. Pero malamang, hindi na. At hindi ko na rin ito ipipilit pa.

Nagmamahal,

Gabby

.

READ KABANATA 8

Go Back To Title Page

KABANATA 6

Totoo nga bang may iba pang mundo maliban sa daigdig na ginagalawan natin?

Multiverse? Ano ang depinisyon ng salitang ito? Noon ko lang narinig ang salitang iyon.

Ano ang ibig ipahiwatig ni Gabby sa mga pangungusap na kanyang ibinahagi sa akin?

“Maliban sa mundong ito, meron pang ibang mundo. Pero hindi iyon tulad ng iniisip mo na mundo ng mga engkanto. Mundo rin iyon ng tao. Nandoon ka rin. Nandoon rin ang EX mo.Nandoon rin ang nanay mo. Ang iyong tatay, mga kapatid, kaklase, guro.”

Sa mundo niya naroon din ako, ang aking EX at pati na rin ang mahal ko sa buhay. Maging ang aking mga kaklase at guro. Ano ang ibig sabihin ni Gabby sa mga salitang iyon? Ang mga ito ba ay isang idyoma? Kung ganoon nga, imposible ko nang maintindihan pa ang nais niyang sabihin.

“Maliban sa mundong ito, meron pang ibang mundo.”

Anong mundo ang kanyang tinutukoy? Inalis na niya sa pamimilian ang kinaroroonan ng mga engkanto at binanggit nya na ang mundo iyon ay isa ring lugar kung saan namumuhay ang mga tao.

Pinagalaw ko ng mabilis ang mga  neurons sa utak ko. Pero napatunayan ko, imposible pala ang bagay na iyon sa isang tulad ko. Ang hirap lutasin ng palaisipang binigay sa akin ni Gabby.

“…Nandoon ka rin. Nandoon rin ang EX mo.Nandoon rin ang nanay mo. Ang iyong tatay, mga kapatid, kaklase, guro.”

Ano ang gustong ipahiwatig ng binangit niyang iyon?

Ayoko nang mag-isip! Napaghahalata lang na wala talaga ako nun. Isa lang ang solusyon na naiisip ko… teka lang… wala pala. Pupuntahan ko na lang si Gabby.

Sa aking paglalakad, naisip ko muli ang sinabi ng kaibigan kong dalaga nang hilingin ko sa kanyang ipaintindi niya ang nais niyang iparating sa akin.

“Hindi na kailangan dahil aalis na rin ako.”

Aalis?

Iiwan na niya ako?

Si Gabby lang ang taong nagpasaya at patuloy na nagpapasaya sa akin mula ng iwan ako ng taong nanakit sa puso ko. Siya yung palaging nagsasabi na gumising ako sa katotohanan. Na hindi na muli pang maibabalik ang nakaraan at kailangan kong harapin ang bukas na dadating. Siya ang nagpangiti sa akin sa panahong lumalaylay na ang aking bibig dahil sa kalungkutan. Siya ang muling gumuhit ng bahaghari sa madilim kong daigdig.

Paano kung totoo ngang aalis na sya? Makakaya ko pa bang harapin muli ang bukas na wala ang kaibigang katulad niya?

Ang tulad niya ay hindi lang kaibigan. Sa bawat ginagawa niya para sa akin para ako’y makaahon sa putik ng aking katangahan, lumalalim nang lumalalim ang nararamdaman ko sa kanya. Hindi ko namamalayan sa bawat pagkakataong kami’y magkasama, unti-unti kong napagtatanto na may mga babaeng hindi lang pananakit ang dulot nila sa mga kalalakihan. Kundi may mga babaeng handa ring umalalay sa  mga lalaking talunan sa kabila ng kanilang katangahan. Bihira lang ang katulad niya. Laking pasasalamat ko dahil nakilala ko sya. Ang tanging pangamba sa aking kalooban ay ang mawala ang tulad niya.

Kung hihilinging ko ba na huwag siyang umalis, pagbibigyan ba niya ako? O sasabihin lang niya na, “Sino ka ba para pigilan ako?”

Paano kung ipagtatapat ko ang nararamdaman ko para sa kanya? Meron bang kapangyarihan ang aking mga kataga para panatilihin sya sa tabi ko?

Hindi ko na alam ang aking gagawin. Hindi lang isip ko ang natataranta sa mga susunod na mangyayari. Puso ko rin ay nangangamba na tuluyan na siyang mawala.

Nabiktima nanaman ba ako ni Tadhana? Isinali nanaman ba nya ako sa laro nya? Sinaktan niya ako. Pinakilala niya ang taong gagamot sa puso ko. Tapos aalisin nya muli ang taong ito sa tabi ko?

Ang hirap talagang maging kalaro si Tadhana. Nakasali ka sa laro niya na wala kang  alam. Saka mo lang malalaman kapag nasaktan ka na. Hindi man lang sya nagtanong kung gusto mo bang sumali o hindi.

Sino ba ang mga magulang ni Tadhana? Hindi man lang sya tinuruan ng magandang asal. Nakikialam sa buhay ng may buhay.  Ang hirap pa niyang maging kaibigan. Nagseset siya ng blind date, di man lang nagtanong kung interesado ka. Basta idadala ka lang niya kung saang lugar kayo magkikita. Tapos kapag nagtagpo na kayong dalawa ng taong pinili nya para makilala mo, ibi-brainwash niya yung taong ito. Uutusan niya na paibigin ka. Papaasahin ka sa pagmamahal na walang hanggan. Sa oras na kumagat ka, dun nya na muling uutusan ang taong ito na bitawan ka na.

Kanino ang huling halakhak? Kay Tadhana!

Sadista pala si Tadhana. Tuwang-tuwa kapag may nasasaktang iba.

Paano ba makaiwas sa kanya? Tama ba ang tanong na “PAANO?” Baka naman mas madaling sagutin ang tanong na “KAILAN?”

Kung ganun, ano nga ba ang sagot sa tanong na ito?

KAILAN makakaiwas kay Tadhana?

Sa ngayon, wala pang kasagutan ang pumapasok sa aking isipan. Dahil hanggang ngayon, ako ay kanyang biktima. Ako ay kasalukuyang nakasali sa anumang larong kinakasiya niya.

Sa ilang minutong paglalakad patungo sa bahay nila Gabby, nakarating ako sa harapan nila. Pinindot ko ang doorbell.

Ding! Dong! Ding! Dong!

Kalahating minuto ang aking hinintay bago nagbukas ang pintuan ng kanilang bahay. Humarap sa akin ang isang babaeng hindi naman katandaan. Hindi ko sya nakita noong nagpunta ako rito sa bahay nila Gabby.

“Sino po sila?” tanong ng babae.

“Uhmmm… Ako po si Sum.” Pakilala ko. “Kaibigan po ako ni Gabby. Nandyan po ba siya?”

Lumingon ang mata ng babae  sa kanan. Palatandaan ng nag-iisip. “Gabby?”

“Opo si Gabby po.”

“Baka naman nagkakamali ka iho. Walang Gabby na nakatira dito.” Sabi ng babae.

“Ho?” tinignan ko ang paligid para siguraduhin na ito nga ang bahay ng aking kaibigan na aking pinuntahan kamakailan.

Puting bahay. Malawak na bakuran. Madaming halaman.

Hindi ako nagkakamali. Ito ang bahay na aking pinuntahan noong inanyayahan ako ni Gabby sa lugar na ito.

Muli akong nagsalita, “Dito po ako pumunta kamakailan lang. Dito po nakatira ang aking kaibigan, si Gabby po.”

“Kami ang may-ari ng bahay nito iho at walang Gabby ang nakatira dito.” Sagot ng babae.

“Ho? Pero…” hindi ko na ipinilit pa ang aking nalalaman. Baka pagkamalan lang ako ng babae na magnanakaw. Na ako ay nagkukunwari lang na dito nakatira ang aking kaibigan. Na iyon ang aking modus para makapasok sa kanilang bahay at sila ay pagnakawan. “Ganun po ba. Sige salamat po.”

Ngumiti na lang ang yung babae. Saka pumasok sa kanilang bahay.

Muli kong tinignan ang buong lugar. Walang kaibhan sa pinagdalhan sa akin ni Gabby.

Nakayuko akong naglalakad habang nag-iisip nang mapansin ko ang isang puting sobre sa aking dinadaanan. Pinulot ko ito. Tinignan ko ang harapan. Nanlaki ang aking mga mata sa nakasulat na pangalan.

GABBY





READ KABANATA 7

Go Back To Title Page